Η ΒΑΣΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ (ΜΕΡΟΣ 3ο)

Στο 2^ο μέρος της Κοσμοθεωρίας, είδαμε ότι προκειμένου να φτάσουμε στο αποτέλεσμα της Δημιουργίας, σε αυτό που επίσης λέμε «εκδηλωμένος Κόσμος» ή αλλιώς, προκειμένου να κάνουμε την βασική ανάλυση αυτού που συνοπτικά λέμε «Σύμπαν», χρειάζονται 2 βασικά μεγέθη: τα υλικά και το σχέδιο κατασκευής. 

Το μέν πρώτο, είπαμε ότι αναλογεί προς την όψη «μητέρα-θηλυκό-hardware» και το δεύτερο, προς την όψη «πατέρας-αρσενικό-software».

Είναι πολύ σημαντικό, συνεπώς, να σκεφτόμαστε διαρκώς, πώς οτιδήποτε «βλέπουμε» και εν γένει αντιλαμβανόμαστε, είναι αποτέλεσμα αυτής της ένωσης. 

Η ένωση αυτή, είναι το «παιδί» των δύο, η όψη «υιός».

Ο λόγος για τον οποίο πονοκεφαλιάζουμε με όλα αυτά, είναι γιατί στο τέλος, θα τα προσαρμόσουμε επάνω στον άνθρωπο, επάνω στην κατασκευή του και με αυτόν το μηχανισμό σκέψης, θα οδηγηθούμε να κατανοήσουμε τον λόγο ύπαρξης του ανθρώπου. 

Εννοώ, φυσικά, ότι θα κατανοήσουμε ένα μέρος της αλήθειας για τον λόγο ύπαρξης, γιατί επί τη ευκαιρία, εμείς οι άνθρωποι, βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι λογικό "προβεβλημένα" και στην εκδήλωσή τους και ενώ είμαστε «άπειρα μικροί», προσπαθούμε να κατανοήσουμε κάτι «άπειρα μεγάλο». Βέβαια, όσο λίγο και να κατανοήσουμε για το τι παίζεται με εμάς και την δημιουργία, αφ’ ενός δεν έχουμε εναλλακτική όπως πχ να ταυτιστούμε με το σύμπαν να δούμε πώς πραγματικά είναι τα πράγματα, αλλά και αφ’ ετέρου (και πάλι, όπως είναι λογικό), αυτό το λίγο που θα κατανοήσουμε είναι αρκετό. Φαντάζεστε να είχαμε σώμα και ζωή και ψυχή ανθρώπου, αλλά «μυαλό σύμπαντος»; Οπότε και τελικά, δεν είναι άσκοπη η ούτε απελπισμένη η προσπάθειά μας.

Στο 3^ο λοιπόν μέρος της βασικής κοσμοθεωρίας, θα δούμε κάποια «γιατί» που κρύβονται πίσω από όσα ειπώθηκαν προηγουμένως και στο 4^ο μέρος, θα κάνουμε τις προσαρμογές επάνω στον άνθρωπο. Αξίζει να επισημάνουμε ότι εδώ εξετάζουμε τα βασικά. Δεν αναλύουμε σε βάθος τις έννοιες και δεν θα ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο, αφού επάνω σε αυτές τις έννοιες και επάνω στην σχέση του ανθρώπου με το σύμπαν, βασίζονται όλες οι φιλοσοφίες, οι μεταφυσικές, οι θρησκείες κοκ

Πηγαίνοντας πάλι στην αρχή, στην προ δημιουργίας κατάσταση, έχουμε το σύμπαν με τα υλικά του, σε μια κατάσταση «μη δημιουργίας». 

Είναι λογικό το ότι για να έχουμε αυτό που βλέπουμε, την δημιουγία, υπάρχει μία φάση πριν από αυτό, που οτιδήποτε βλέπουμε-γνωρίζουμε-φανταζόμαστε, απλά… δεν υπήρχε! Κανένας Νόμος, κανένας σχηματισμός, καμία κίνηση κλπ. 

Οπότε, αυτόματα συμπεραίνουμε πώς πχ αυτά και μόνο τα 3 προαναφερθέντα, Νόμος, Κίνηση, σχηματισμοί, είναι στοιχεία που αναλογούν στον 2^ο παράγοντα, τον παράγοντα που δεν αναλογεί προς τον «άπειρο χώρο με τα υλικά-ενεργειά του», τον παράγοντα αρσενικό-πατέρας-δημιουργός κλπ.

Τον κατάσταση αυτή, πριν από την «είσοδο» του (προφανώς, πλέον) εξωσυμπαντικού παράγοντα-αρσενικού/πατέρα, την ονομάζουμε ΧΑΟΣ.

Το ότι δεν θα μπορούσε να εμπεριέχεται η όψη αρσενικό, μέσα στο προ δημιουργίας σύμπαν, είναι πιστεύω προφανές. Δεν θα ακολουθήσω την οδό των σταδιακών συνειρμών εδώ, αλλά θα κάνω κατ’ευθείαν διατυπώσεις, για λόγους οικονομίας και επικέντρωσης στο θέμα μας, την βασική κοσμοθεωρία.

Στην «προ Δημιουργίας» εποχή-φάση, έχουμε έναν άπειρο χώρο με υλικά, ένα σύν+άπαν, δηλαδή ένα Σύμπαν υλικών, τα οποία οραματιζόμαστε ότι υπήρχαν εκεί, είπε περιφερόμενα ασκόπως, είτε μη περιφερόμενα, οπωσδήποτε όμως, ήταν μη σχηματισμένα, μη δομημένα, χωρίς Νόμους κλπ. Αυτή είναι η λεγόμενη «κατάσταση Χάους» και εδώ δεν χρησιμοποιείται η λέξη με την έννοια της καθομιλουμένης (του κομφούζιου και της ανακατωσούρας), αλλά με την έννοια της μη δημιουργίας, του μη σκοπού.

[Σαν παρένθεση εδώ, να αναφέρουμε ότι το γράμμα Χ του Χάους, συμβολίζει αυτήν ακριβώς την κατάσταση: του Χάους. Υπονοεί ότι τα υλικά είναι σε «φάση Χ», μη τακτοποιημένα, χωρίς σκοπό κλπ. Όταν όμως μπεί στο σύμπαν αυτός ο παράγοντας του Σχεδίου-του σκοπού-του λογισμικού και επέλθει η Τάξη, τότε το Χ γίνεται + (ο γνωστός "σταυρός της επίτευξης") ή γίνεται σταυρός-Τ και οι περεταίρω συνειρμοί… δικοί σας.]

Αυτός ο άλλος παράγοντας, που εφεξής θα λέμε «Δημιουργό», που υποθέτουμε ότι βρίσκεται κάπου έξω από το σύμπαν, για άγνωστο σε εμάς λόγο, αποφασίζει είτε να εισέλθει ό ίδιος μέσα σε αυτό, είτε να ρίξει στο σύμπαν μέρος της ουσίας του. 

Εύλογος ο συνειρμός με την ανθρώπινη γονιμοποίηση. 

Δηλαδή η μήτρα-σύμπαν, δέχεται το σπέρμα-δημιουργό και φυσικά, κυοφορείται και γεννάται ο εκδηλωμένος κόσμος.

Μετά το κομβικό αυτό σημείο, τα υλικά του σύμπαντος αρχίζουν να ενώνονται, να σχηματίζονται και να κινούνται, σύμφωνα με τους Νόμους του Δημιουργού, όπου και Νόμος, είναι ο «διανεμημένος Νούς» του Δημιουργού (Πλάτωνας) και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πώς από το σημείο αυτό της εκδήλωσης και μετά, η επιστήμη είναι διαφωτιστική σε πολλά σημεία. 

Ας πούμε λοιπόν, ότι τα υλικά συμπυκνώνονται σε ένα σημείο (σαν μία τελεία σε ένα κύκλο). Έπειτα ξανα-χωρίζονται και καταλαμβάνουν και πάλι το σύνολο του χώρου (η περίφημη «μεγάλη έκρηξη» της φυσικής). 

Οπότε, έχουμε συνεπακόλουθα και τον πρώτο βασικό «τρόπο» της εξέλιξης, που είναι η ΑΝΑΠΝΟΗ, η συστολή-διαστολή των υλικών. Τα υλικά δηλαδή, αφού εξωθηθούν μέχρι τέλους στον άπειρο χώρο, θα αρχίσουν πάλι να συμπυκνώνονται προς τον πυρήνα, το κέντρο του κύκλου, για να ξανα-διασταλούν και να ξανα-συγκεντρωθούν κοκ.

Αυτή διαδικασία, που προσομοιάζει με ένα κύκλο που ανοίγει και κλείνει, είναι η περίφημη ανακύκλωση (το «ανά» σημαίνει ξανά), δηλαδή ξανα-κύκλωση (κύκλωση είναι το κάνεις κύκλους). 

Είναι η αναγέννηση, δηλαδή γέννηση ξανά και ξανά. 

Συνεπώς ο ένας βασικός Νόμος του Δημιουργού, είναι η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ-ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ-ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ (και άρα δεν υπάρχει «θάνατος»-απώλεια-εξαφάνιση).

Αυτά τα υλικά όπως φουσκώνουν-ξεφουσκώνουν, κινούνται και άρα ο άλλος βασικός Νόμος του δημιουργού, είναι η ΚΙΝΗΣΗ.

Αυτά τα δύο και μιλώντας πλέον συμβολικά, είναι  

τα δύο χέρια του Δημιουργού, η κίνηση και η αναπαραγωγή.

Για να κλείσουμε αυτήν την ενότητα, μένει να δούμε λίγο τα «γιατί» των 2 συστατικών της δημιουργίας. Δηλαδή, γιατί να υπάρχει «χάος» και γιατί να έρθει κάποιος να επιβάλει την τάξη κοκ;

Αναφορικά με την ίδια την ταυτότητα του σύμπαντος (χώρου-υλικών) και του Δημιουργού, δεν μπορεί να πεί κανείς κάτι, ιδιαίτερα το γιατί είναι αυτοί που είναι. Δηλαδή είναι σαν να προσπαθεί κανείς να εξηγήσει γιατί να υπάρχουν τόσα διαφορετικά μέταλλα, αέρια κλπ. Δεν υπάρχει εξήγηση. Γιατί να υπάρχει αρσενικό-θηλυκό; Άγνωστο…

Η σωστή στάση είναι να κάνουμε το αντίθετο: να πάρουμε δηλαδή την φύση με την άπειρη ποικιλία της και σαν να πρόκειται για ένα βιβλίο, να την μελετήσουμε και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την θέση που έχουμε εμείς μέσα σε αυτήν. Εάν θα καταφέρναμε να καταλάβουμε την αρχική ταυτότητα της φύσης, τότε δεν θα ήμασταν μέσα στην φύση, αλλά η φύση θα ήταν ολόκληρη… μέσα σε εμάς! 

Το ίδιο και με τον Δημιουργό. Εάν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί να είναι ή όψη αρσενικό, όπως είπαμε πριν και όχι κάτι άλλο, θα σήμαινε ότι εμείς είμαστε ένα σκαλί πιο πάνω από αυτόν κοκ.

Μπορούμε εν τούτοις να κάνουμε υποθέσεις, όσον αφορά το γιατί «αποφάσισαν»(;) να ενωθούν. Λέμε λοιπόν, ότι αυτό που ήταν ο ένας, ήταν απαραίτητο-αναγκαίο για τον άλλον. Δηλαδή, τα υλικά σε κατάσταση χάους, είχαν ανάγκη την τάξη. 

Ο δε δημιουργός, αν δε είχε και αυτός υλικά για να δημιουργήσει, τι σόϊ δημιουργός θα ήτανε; Συνεπώς, διακρίνουμε μια βασική ΑΝΑΓΚΗ και στις 2 πλευρές. 

- Ο μέν δημιουργός είχε ανάγκη να εκφραστεί κάπου και να εκδηλώσει το μυαλό του.  

- Το δε σύμπαν με τα υλικά του, είχε και αυτό την ανάγκη «να γεννήσει», κάτι που το κατάφερε μετά από αυτήν την ένωση.

Το εάν κάποτε αποσυρθεί με κάποιο τρόπο ο Δημιουργός και το σύμπαν επιστρέψει στην κατάσταση του χάους, δεν το ξέρουμε. 

Επίσης, το τι θα παραχθεί από τις αλλεπάλληλες συμπαντικές αναπνοές και τα αλλεπάλληλα Big Bangs, ούτε αυτό το ξέρουμε, γιατί και πάλι θα πώ, αν μπορούσαμε να καταλάβουμε, τότε θα ήμασταν εμείς οι δημιουργοί και όχι τα δημιουργήματα. 

Αυτό που προέχει για τον άνθρωπο, είναι 

- αρχικά να καταλάβει σωστά αυτό το μοντέλο δημιουργίας και στην συνέχεια

- να καταφέρει να το προσαρμόσει με κάποιον τρόπο στην ζωή του. 

Συνεπώς η «μελέτη της Φύσης», είναι για εμάς ο μοναδικός δρόμος επιλογής και εξέλιξης.

Η ΒΑΣΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ (ΜΕΡΟΣ 2ο)

Στο πρώτο μέρος της «βασικής Κοσμοθεωρίας» είδαμε δύο πράγματα:

• Το Σύμπαν είναι ένας αγνώστου μεγέθους (λέμε, «άπειρος») ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ ΧΩΡΟΣ.

• Όλα όσα βλέπουμε και δεν βλέπουμε, γνωρίζουμε και δεν γνωρίζουμε, είναι πυκνότερη-αραιότερη ενέργεια/ύλη του Σύμπαντος

Οπότε, από εδώ και πέρα, θα μας απασχολήσουν τα «γιατί».

-       Γιατί πυκνά και αραιά,

-       γιατί όλα είναι ένα και το αυτό (ενέργεια) και τελικά,

-       ποιος είναι αυτός που τα κινεί όλα αυτά και γιατί;

Για να απαντηθούν τα γιατί, θα χρειαστεί πρώτα να ορίσουμε, έτσι με την πεπερασμένη διάνοιά μας, αλλά και με την λογική μας, ποιο είναι αυτό το στοιχείο που έχουμε αφήσει απ’ έξω μέχρι στιγμής.

Μιλάμε φυσικά για το «Σχέδιο» της Δημιουργίας, για την «τάξη» που υπάρχει γύρω μας και για τους Νόμους που ανακαλύπτουμε, μέσω πχ της Φυσικής.

Αυτό το «Σχέδιο» είναι και ο Εξωσυμπαντικός παράγοντας. Δηλαδή, εάν τα πάντα όσα αντιλαμβανόμαστε, από την παχυλή ορατή ύλη μέχρι το απόλυτο Πνεύμα είναι συμπαντικά υλικά, τότε τι μένει απ’ έξω; Μα φυσικά, ο παράγοντας που τα οδηγεί όλα αυτά σε «Ζωή», σε «εκδήλωση», σε «σχηματισμούς», σε «κίνηση» και «ανακυκλώσεις».

Συνεπώς έχουμε 2 παράγοντες στην θεώρησή μας: την Φύση και τα φαινόμενα.

Η μεν «Φύση» είναι ο παθητικός, θα λέγαμε, παράγοντας στην εκδήλωση, αυτός που ζυμώνεται και μορφοποιείται, αυτός που σχηματίζεται και ενυπάρχει σε ό,τι βλέπουμε και δεν βλέπουμε.

Φαινόμενα, λέμε μεταξύ άλλων τις αλλαγές στην εικόνα και την μορφή της Φύσης. Για παράδειγμα, το νερό είναι στοιχείο που αναλογεί προς την Φύση, αλλά η θάλασσα, οι λίμνες και τα ποτάμια, είναι φαινόμενα. Δημιουργούνται πχ ανάλογα με τις μορφοποιήσεις του εδάφους και το κλίμα. Σε γενικές γραμμές, η ανάμιξη στοιχείων της φύσης δημιουργεί «φαινόμενα».

Ναι, αλλά ποια είναι αυτή η Δύναμη που οδηγεί σε αυτές τις μίξεις, ποιος σπρώχνει τα υλικά μέσα στο Σύμπαν και τα βάζει να «μπερδεύονται» και να σχηματίζονται και βεβαίως, ποια Δύναμη είναι αυτή που επιβάλλει του Νόμους και την Τάξη;

Να κάνω εδώ μια παρένθεση και να εξηγήσω ότι δεν είναι δυνατόν να αναλύω την κάθε λέξη που χρησιμοποιώ και δεν είναι δυνατόν να αντιπαλέψω την κουλτούρα του κάθε αναγνώστη. Εννοώ ότι όταν πχ χρησιμοποιώ τις λέξεις «Νόμος και Τάξη», θεωρώ δεδομένο ότι ο καθένας που συνεχίζει να διαβάζει αυτό το κείμενο, μπορεί να καταλάβει την γύρω του Νομοτέλεια και την επανάληψη των ίδιων φαινομένων κάτω από τις ίδιες συνθήκες, παράγοντας που αποδεικνύει (αν το ψάξεις βαθύτερα), ότι υπάρχουν Νόμοι που διαπερνούν την Φύση και το αποτέλεσμα αυτών είναι η «εκδήλωση» σε πλήρη τάξη.

Επιστρέφοντας τώρα στην Δύναμη που λέγαμε πριν, θα σας πώ ότι τώρα φτάσαμε στο «ζουμί», στον σημαντικότερο παράγοντα που θα μας βοηθήσει να σχηματίσουμε την Κοσμοθεωρία μας.

ΑΝ ΟΛΑ ΟΣΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ,

ΤΟΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ «ΕΞΩΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ» ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ,

Ο ΟΠΟΙΟΣ, ΓΙΑ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΛΟΓΟΥΣ, ΕΠΕΒΑΛΕ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΗΝ ΤΑΞΗ.

Το θέμα βέβαια, έχει διατυπωθεί ποικιλοτρόπως από όλες τις φιλοσοφίες και τις θρησκείες και ο καθένας λέει ό,τι θέλει (όπως κάνω κι εγώ, φυσικά) και ο σκοπός όλων των διατυπώσεων είναι να εξηγηθεί αυτό το σημαντικό σημείο της κάθε Κοσμοθεωρίας, το γιατί υπάρχουν Νόμοι, που βρέθηκαν οι Νόμοι, ποιος τους επέβαλε και γιατί;

Δεν θα δυσκολευτεί ο καθένας να καταλάβει ότι η απάντηση στο μυαλό του καθενός, είναι… «ο Θεός»!

Δεν θα ενθαρρύνω κανέναν να απορρίψει λέξεις και φράσεις που λέγονται για τα θέματα αυτά, γιατί, μεταξύ μας,

-       ποιος είναι απόλυτος γνώστης αυτής της πραγματικότητας και

-       ποιος ξέρει καλύτερα από τον άλλον, τι μυαλά υπήρχαν στα κεφάλια του κόσμου όταν διατυπώθηκαν οι θεωρίες και

-       ποιος μας λέει ότι σήμερα, τα μυαλά του κόσμου είναι σοφότερα (σε αυτά τα θέματα), που να μπορούν να καταλάβουν με άλλο τρόπο «τεχνικότερο» αυτές τις αφηρημένες έννοιες….

Αυτό που λέω είναι ότι ακόμα και πιο παραμυθένια προσέγγιση του παράγοντα «θεού», όλο και κάποιο μυαλό και κουλτούρα φωτίζει με γνώση και εξηγεί τα… ανεξήγητα.

Τελικά, στην «γλώσσα» που θα χρησιμοποιήσουμε εδώ, τα πράγματα έχουν ως εξής:

Αν υποθέσουμε ότι το ίδιο το σύμπαν έχει μόνο υλικά, τότε μια άλλη δύναμη, έξω από το Σύμπαν, ήρθε και επέβαλε την τάξη.

Αν υποθέσουμε το αντίθετο, τότε μέσα στο ίδιο το Σύμπαν, ενυπάρχει και η έννοια ενέργεια-υλικά (το «hardware») και η έννοια του προγραμματισμού-του σχεδίου-της λογικής (του «software»), που οδηγεί στην Δημιουργία, στο δομημένο Σύμπαν. Θα έλεγα ότι σε αυτή τη φάση επισκόπησης των πραγμάτων («βασική» Κοσμοθεωρία), δεν έχει σημασία τι από τα δύο συμβαίνει.

Η φιλοσοφική και θρησκευτική παράδοση και αυτό με το οποίο έχουμε γαλουχηθεί (που ίσως να είναι σωστό-ίσως λάθος), είναι ότι στην προ δημιουργίας φάση, υπήρχε «Χάος». Έπειτα ήρθε κάποια Δύναμη (ο γνωστός σε όλους μας «Θεός») και έφερε την τάξη κλπ κλπ. Νομίζω όμως ότι δεν έχει νόημα να μπούμε σε θέματα κουλτούρας του καθενός, γιατί οι σκεπτομορφές που έχουν σχηματιστεί με τα χρόνια στον εγκέφαλο του καθενός, ίσως σταθεί εμπόδιο να παρακολουθήσει την κεντρική ιδέα της δημιουργία που είναι το θέμα μας, ούτως ώστε, είτε είναι σωστό το μεν ή το δε, να μην κινδυνεύει η βασική κοσμοθεωρία του να καταπέσει.

Άρα, κρατάμε τρία βασικά πράγματα στο μυαλό μας:

-       τον «παράγοντα σύμπαν» (hardware),  

-       τον «παράγοντα μυαλό Δημιουργού» (software) και τέλος  

-       τον «παράγοντα εκδηλωμένο σύμπαν-δημιουργία» (δηλαδή τον παράγοντα που απορρέει από τα προηγούμενα δύο)

Ασφαλώς και πρόκειται για μια «τριάδα πραγμάτων-εννοιών» που έχει αντιστοιχίες, σε κάθε μορφή γνώσης, κουλτούρας, πραγμάτων

-       Αρσενικό – Θηλυκό – αποτέλεσμα της ένωσης (παιδί)

-       Πατέρας - Μητέρα – Παιδί

-       Πατήρ - Άγιο Πνεύμα – Υιός

-       Πνεύμα – Σώμα - Ψυχή

-       Δύναμη – Κάλος – Σοφία*

-       Θέληση –Νοημοσύνη – Αγάπη*

-       Ακοή (ήχος) – Αφή  - Όραση*

-       Μονάδα – Αόριστη δυάδα – Κόσμος (Πυθαγόρας)*

-       Αυτό – Τρίτον είδος – Έτερον (Πλάτων, Τίμαιος)*

-       Κέντρο κύκλου – Περιφέρεια – Ακτίνες*

(*) αντιστοιχίες παρμένες από το βιβλίο του Θ. Μητσόπουλου «Η θηλειά»

Αυτό που χρειάζεται τώρα, προκειμένου να προχωρήσουμε παρακάτω, είναι να γίνει κατανοητό, το ότι ένας παράγοντας που ονομάζουμε Θέληση-Δύναμη-Πατέρας-Αρσενικό, επενεργεί επάνω στην φύση-ύλη-ενέργεια-θηλυκό και έχουμε το αποτέλεσμα που ονομάζουμε Υιός-Εκδηλωμένο Σύμπαν-Δημιουργία.

Η ΒΑΣΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ (ΜΕΡΟΣ 1ο)

Κοσμοθεωρία, ονομάζεται στην Φιλοσοφία, η θεωρία για την «δημιουργία του Κόσμου», δηλαδή για την δημιουργία του Σύμπαντος.

Επίσης και απαραίτητα, η Κοσμοθεωρία εξετάζει και απαντά σε όλα τα «γιατί» της Δημιουργίας.

Κυρίαρχο ερώτημα δε, στην Κοσμοθεωρία, είναι το

- «πώς έγινε η αρχή των πάντων και

- για ποιο σκοπό;».

Είναι κυρίαρχο αυτό το ερώτημα, γιατί όποια απορία και αν έχει κανείς, από το «ποιος είμαι; Από πού έρχομαι που πάω;» μέχρι το κάθε ξεχωριστό «γιατί» της Δημιουργίας, καταλήγει στο τέλος, σε αυτό το ίδιο σημείο: «πώς έγινε η αρχή των πάντων και για ποιο σκοπό;»

Έχουμε ακούσει (ή/και θα ακούσουμε) στην διάρκεια της ζωής μας, διάφορες εκδοχές και διάφορες θεωρίες που απαντούν στα ερωτήματα αυτά, που άλλοτε βασίζονται σε θρησκευτικές διδασκαλίες και άλλοτε σε φιλοσοφικούς στοχασμούς. Θα έλεγα εξ’ αρχής, ότι ξεκινάμε με ένα σταθερό δεδομένο: για τίποτα από όσα θα πούμε δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε 100% βέβαιοι, αφού όλοι οι όροι που θα χρησιμοποιήσουμε, μας ξεπερνούν και βέβαια, δύσκολα διασταυρώνεται η αλήθεια των λεγομένων.

Δεν θα ισχυριστώ συνεπώς, για καμία θεωρία από αυτές που λέγονται, ότι είναι λάθος. Όλα απόψεις είναι και όλα είναι πιθανό να έχουν στοιχεία λογικά και συλλογισμούς σωστούς ή λανθασμένους. Όλες οι θεωρήσεις συνεπώς, του ίδιου (άπιαστου) θέματος, της Κοσμοθεωρίας, μπορεί να είναι εν μέρη σωστές, ανάλογα με το ποιος τις λέει και κυρίως, ανάλογα με τα αυτιά και την διανόηση στην οποία απευθύνονται.

Άλλοι θέλουν να ακούσουν ένα παραμυθάκι για την δημιουργία του Κόσμου, άλλοι θέλουν να ακούσουν κάτι πιο σύνθετο που θα εκφράζει την πεποίθησή τους για την περιπλοκότητα των πραγμάτων και να έχει έναν λογικό συνειρμό. Εν τούτοις, και οι 2 αυτές οπτικές Κοσμοθεωρίας, έχουν ένα χαρακτήρα εγωκεντρικό και το άτομο βλέπει τον εαυτό του απέναντι στο αντικείμενο της μελέτης του, διεκδικώντας θέση και συσχετισμό με αυτό.

Υπάρχει όμως και 3η περίπτωση, που αφορά κάποιου τύπου "ερευνητές", οι οποίοι δεν περιμένουν να ακούσουν τίποτα συγκεκριμένο, δεν αγωνιούν να σκεφτούν τίποτα το εντυπωσιακό και δεν προσδοκούν συγκεκριμένο αποτέλεσμα στην έρευνά τους, αλλά καταγράφουν τα όποια δεδομένα στην πορεία τους και καταλήγουν μεν σε ένα συμπέρασμα, αλλά είναι όμως έτοιμοι να το αντικαταστήσουν με άλλο ορθότερο, όταν εμφανιστούν και υποπέσουν στην αντίληψή τους νέα δεδομένα. Θα έλεγα πώς, σε αυτούς τους ερευνητές απευθύνεται το παρακάτω κείμενο.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, να ψηλαφίζουμε την Βασική μας Κοσμοθεωρία.

Το πρώτο-πρώτο πράγμα που πρέπει να αντιληφθούμε για το Σύμπαν, είναι το… ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΑΝ; Δηλαδή, τι θα μπορούσε να ανήκει στο Σύμπαν και πώς αυτό ορίζεται;

ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ… ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Από την ύλη στην πιο παχυλή της έκφραση (στερεά-υγρά-αέρια κλπ), έως την πιο αραιή της κατάσταση, αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν «Πνεύμα» και πιθανά κάτι ακόμα αραιότερο που δεν φανταζόμαστε καν.

Δηλαδή, με άλλα λόγια…

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΑΠΟΘΗΚΗ ΜΕ ΥΛΗ-ΥΛΙΚΑ-ΔΟΜΙΚΑ ΥΛΙΚA

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΣΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΥΚΝΑ ΚΑΙ ΑΡΑΙΑ ΥΛΙΚΑ!

Αυτό προφανώς σημαίνει και η ίδια η λέξη: συν+παν, δηλαδή «το σύνολο των πάντων»!!!

Αντίθετα λοιπόν με ό,τι θα πίστευε κανείς αρχικά, δεν είναι άλλο πράγμα τα στερεά, άλλο τα υγρά-τα αέρια κοκ.. Το ίδιο πράγμα είναι όλα τους!

Είναι όλα τους κάποιας μορφής ΠΥΚΝΩΣΕΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ.

Βέβαια, το ανθρώπινο μυαλό και οι 5 αισθήσεις μας (οι... ΜΟΝΟ 5 αισθήσεις μας), τα «τεμαχίζουν» αυτά τα υλικά για να τα κατανοήσουν και αφού τα κατανοήσουν, δεν τα ξανα-κολλάνε για να δούν την ολότητα των μερών. Δηλαδή λέμε στερεά-υγρά αέρια κλπ, τα βάζουμε αυτά σε νταμάκια στο μυαλό μας, μένουμε σε αυτά τα ολίγα που μπορούμε να δούμε, γιατί τα άλλα που δεν βλέπουμε νομίζουμε ότι δεν υπάρχουν και... κολλάμε εκεί. Αν στην πορεία ανακαλυφθεί κάτι ακόμα, πχ οι ακτίνες Χ ή τα νετρίνια κοκ, βάζουμε και αυτά σε κάποια νταμάκια στο εξέλ του μυαλού μας και ξαναμένουμε εκεί.

Δηλαδή κάνουμε 2 λάθη:

- ούτε χρησιμοποιούμε την δημιουργική μας φαντασία, η οποία είναι μέρος της λογικής, να πούμε δηλαδή ότι αφού υπάρχουν ακτίνες Χ, άρα θα υπάρχουν και άλλες ακτίνες, που ίσως να είναι και αμέτρητες, αλλά

- ούτε και συνδέουμε τα στοιχεία που αντιλαμβανόμαστε σε ένα ενιαίο σύνολο, ούτως ώστε αυτά να επικοινωνούν μεταξύ τους και να οδηγούν σε κάποιο σκοπό.

Τελικά, έτσι δημιουργείται το πρόβλημα κατανόησης της συμπαντικής λειτουργίας. Πάντα βλέπουμε ένα μέρος του σύμπαντος, δεν φανταζόμαστε να υπάρχει κάτι άλλο, μέχρι φυσικά να το ανακαλύψουμε και δεν μας απασχολεί η ιδέα να συνθέσουμε ΟΛΑ αυτά σε μία ενότητα. Σκέψου δηλαδή να έβλεπες ένα δάχτυλο και να μην φανταζόσουν ότι θα μπορούσε να ανήκει σε ένα χέρι, ή να έβλεπες ένα χέρι και ένα πόδι και να μην φανταζόσουν ότι αυτά μπορεί να ανήκουν σε ένα ενιαίο σώμα, πόσο μάλλον να οραματιστείς ότι λείπουν και μέλη σώματος, που θα μπορούσαν να σχηματίσουν ένα άνθρωπο! Και αυτό, δεν είναι τίποτα… Που να φανταστείς ότι ο άνθρωπος αυτός θα είχε ψυχή, ζωή, σκοπό κοκ

Εξ’ αρχής συνεπώς στην Κοσμοθεωρία μας, λέμε ότι «τα πάντα είναι ένα» και εννοούμε ότι,

- όλα είναι «υλικά» του ίδιου σύμπαντος,

- όλα είναι αραιότερη ή πυκνότερη ενέργεια και

- όλα συντελούν προς τον ίδιο σκοπό, κάτι που αποδεικνύεται από το αρμονικό αποτέλεσμα που έχουμε στο σύμπαν.

Ποια είναι τώρα «όλα τα υλικά»; Μερικά από αυτά είναι τα γνωστά από τον περιοδικό πίνακα των στοιχείων της Χημείας.

Τι είπαμε όμως; Με την χρήση της δημιουργικής φαντασίας μας, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά τα 118 μέχρι στιγμής στοιχεία (http://www.ptable.com/?lang=el), δεν είναι όλα κι όλα… Αφού κάθε τόσο ανακαλύπτεται και άλλο στοιχείο, στην φύση ή στο εργαστήριο, προφανώς, στο άπειρο σύμπαν, θα υπάρχουν, όχι 118, 218…1008 στοιχεία, αλλά και γιατί όχι; Θα υπάρχουν άπειρα στοιχεία!

Αυτό το τελευταίο, είναι αυταπόδεικτο στον λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο και συνεπώς, αυτά τα (άγνωστα) άπειρα στοιχεία, δικαιολογούν, εξηγούν και δημιουργούν, όλα τα ορατά και αόρατα πράγματα που το σύμπαν περιέχει.

Συνεπώς, όπως υπήρχε μέχρι κάποτε το «σύμπαν των 50-70-100 στοιχείων» έτσι ΎΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΣΥΜΠΑΝ των Χ (άγνωστων) προς το παρόν στοιχείων.

ΔΥΟ ΨΥΧΕΣ (ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΕΙΡΕΣ ΨΥΧΕΣ)

Ένα από τα πιο δυσνόητα μέρη της φιλοσοφίας, είναι το κομμάτι που αφορά στην Ψυχή.

Τι είναι ψυχή;

Τεχνικά μιλώντας, τι είναι ψυχή και όχι ποιητικά ή “στην καθομιλουμένη”.

Το πρόβλημα γίνεται διπλά δύσκολο, αν σας πώ ότι υπάρχουν 2 ψυχές που μας αφορούν άμεσα σαν ανθρώπους:

-       Η «επισκιάζουσα» και

-       Η «ενσαρκωμένη»

Δεν ήταν υπαινιγμός απλά, αλλά ήταν δήλωση, ότι δηλαδή υπάρχουν άπειρες άλλου τύπου ψυχές, που μπορεί και να μη μας αφορούν, αλλά η ενσαρκωμένη και η επισκιάζουσα είναι αυτές που μας αφορούν σε προσωπικό επίπεδο.

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ «ΨΥΧΗ»

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, με τον ορισμό της ψυχής:

Σαν ψυχή, ορίζεται το ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ της ύπαρξης, της οποιασδήποτε ύπαρξης, από τον άνθρωπο μέχρι τον Γαλαξία, μέχρι τον ίδιο τον συμπαντικό χώρο, που λειτουργεί σαν πυρήνας, γύρω από τον οποίο πυρήνα σχηματίζεται/εκδηλώνεται μια μορφή. Δηλαδή, έστω ότι υπάρχει η ψυχή ενός πλανήτη, ένας ενεργειακός πυρήνας και γύρω από αυτήν αρχίζει να συγκεντρώνεται ύλη/εκδήλωση/ζωή, με αποτέλεσμα να έχουμε αυτό που όλοι βλέπουμε, τον πλανήτη.  

Άρα, πρώτα υπάρχει η αιτία/ενέργεια/ψυχή και μετά σχηματίζεται η ζωή, η εκδήλωση, το (οποιοδήποτε) όν.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο: υπάρχει ο ενεργειακός πυρήνας-ψυχή και γύρω του μαζεύεται ύλη, φτιάχνεται το σώμα και «ξεκινάει» η ζωή.

Η ΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Κάποια στιγμή και αφού κατανοηθεί η έννοια «ψυχή», θα γεννηθεί το ερώτημα: «…και που βρέθηκε η ψυχή»;

Αυτό, παρ’ ότι είναι αδύνατον να το προσεγγίσει η αντίληψή μας, μπορεί να γίνει απλό να κατανοηθεί (λέμε, τώρα…), μέσω της εξής διατύπωσης: έστω ότι υπάρχει ένα αρχικό εστιακό σημείο ενέργειας/ψυχής. Αυτό το σημείο, είναι η ψυχή του ίδιου του σύμπαντος, κατά τη στιγμή ΠΡΙΝ την μεγάλη έκρηξη (Big bang). Αυτή η ενέργεια/ψυχή, μαζί φυσικά με την ύλη που κουβαλούσε, κομματιάζεται και εξακοντίζεται στο άπειρο διάστημα. Αυτά λοιπόν τα κομμάτια ενέργειας, κατά τη «φάση της διαστολής» του σύμπαντος, αποτελούν τις ψυχές των πλανητών, των Γαλαξιών κλπ κλπ, καθώς και κάθε ζώντος όντος, όπως των ανθρώπων.

Αργότερα, όταν το σύμπαν θα συσταλεί και θα ξαναμαζευτεί σε μια μπάλα όπως ήταν πριν την έκρηξη, όλες οι επί μέρους ψυχές, θα ενωθούν ξανά σε μία όπως πριν και ποιος ξέρει…; Ίσως μετά εκραγούν και διασκορπιστούν ξανά, μετά ίσως ξαναμαζευτούν… κάτι σαν μια Κοσμική αναπνοή (εισπνοή-εκπνοή).

Τα ερωτήματα δεν τελειώνουν εδώ και ίσως αναρωτηθούμε στην συνέχεια, «…και που βρέθηκε, αυτή η συμπαντική ψυχή;».

Από το σημείο αυτό και πέρα, αρχίζει η επαγωγική φαντασία. Δηλαδή, βλέπουμε πώς είναι τα πράγματα φτιαγμένα από το big bang και μετά και φανταζόμαστε ότι «κάπως έτσι» θα είναι φτιαγμένα και πριν από αυτό.

ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΓΕΝΝΟΥΝ ΨΥΧΕΣ

Αυτό αρχικά ακούγεται περίεργο και «κουφό», αλλά αν διατυπωθεί σωστά και κατανοηθεί σωστά, εξηγεί κάθε απορία, πάνω στο «θέμα-ψυχή».

Αν συγκεντρωθούμε πάλι στην ιδέα και την στιγμή πριν την μεγάλη έκρηξη:

-       Είπαμε ότι έχουμε 1 μαζεμένη ενέργεια/ψυχή

-       Μετά η έκρηξη την σπάει αυτή την υπέρ-ψυχή, σε κομμάτια

-       Τα κομμάτια αυτά έχουν μέρος της μεγάλης ψυχής μέσα τους

-       Το κάθε μέρος όμως, έχει το σύνολο των ιδιοτήτων της μεγάλης ψυχής, σε μικρότερη κλίμακα

Δηλαδή, είναι σαν να σπάει ένας καθρέφτης. Στον καθρέφτη πριν σπάσει, υπάρχει μια εικόνα-ένα είδωλο. Όταν σπάσει, κάθε κομμάτι καθρεφτίζει το ίδιο είδωλο ατόφιο!

Παράλληλα, το «σπάσιμο» της αρχικής συμπαντικής συμπύκνωσης (η «μπάλα» πριν το big bang), δεν γίνεται απόλυτα ταυτόχρονα… αν δούμε σε αργή κίνηση το σπάσιμο πχ ενός ποτηριού, θα παρατηρήσουμε ότι αρχικά σπάει σε Χ κομμάτια. Τα κομμάτια αυτά, όπως ωθεί το ένα το άλλο, σπάνε σε Ψ περισσότερα κομμάτια κοκ, μέχρι να απλωθούν τα θραύσματα στον χώρο και να σταματήσει το σπάσιμο.

Ε, λοιπόν, αυτό γίνεται και με το σπάσιμο της αρχικής ενέργειας. Δεν κομματιάστηκε στις ενέργειες που είναι σήμερα κομματιασμένη. Άρχισε σταδιακά η διαδικασία: αρχικά κόπηκε σε Χ κομμάτια, έπειτα το κάθε 1 από τα Χ κομμάτια έσπασε σε άλλα μικρότερα κοκ με αποτέλεσμα να έχουμε αυτήν την άπειρη ποικιλία οντοτήτων που αντιλαμβανόμαστε (και άλλων που προφανώς δεν αντιλαμβανόμαστε).

Λέμε λοιπόν, ότι το κάθε κομμάτι/οντότητα που «πάει να σπάσει» σε περισσότερα κομμάτια, πάει να «γεννήσει» τρόπω τινά, νέα όντα κλπ κλπ

Άρα και αν ξεκινήσουμε την διαδικασία συνένωσης των σπασμένων κομματιών/ψυχών, θα φτάσουμε στην αρχική. Δηλαδή αν βρούμε ποια/ποιες ψυχή/ές βρισκεται/βρίσκονται πάνω από τον άνθρωπο, μετά βρούμε/σκεφτούμε, τι υπάρχει πιο πάνω και… πιο πάνω και… πιο πάνω…. ξέρετε πλέον που θα φτάσουμε!!!

Τέλος, και για να κλείσει ο κύκλος, θυμόμαστε ότι αυτές οι «μικρές» ψυχές (όπως πχ του ανθρώπου), κάποια στιγμή θα ενωθούν με κάποιες πιο πάνω και μεγαλύτερες κοκ…

Η «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ» ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ

Δεν χρειάζεται να αποδείξουμε και να αναλύσουμε, ότι ταυτόχρονα με την φάση εξακοντισμού/εξάπλωσης/διασποράς της ενέργειας (μετά το bang), αρχίζει και ο στροβιλισμός της.

Δηλαδή, τα υλικά και οι ενέργειες/ψυχές μέσα σε αυτά, σπάνε και απλώνονται στον χώρο, αλλά ταυτόχρονα γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους και μπαίνουν σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο.

Καθώς όμως περιστρέφονται όλα γύρω από τον εαυτό τους και το ένα γύρω από το άλλο, δημιουργούνται διαρκώς νέοι συσχετισμοί δυνάμεων (ενεργειακά/μαγνητικά φάσματα).

Για παράδειγμα, πάρτε με την φαντασίας σας έναν μεγάλο μαγνήτη και σπάστε τον σε πολλά μαγνητάκια. Το κάθε κομμάτι, είναι ένα ξεχωριστό πλέον μαγνητάκι. Ρίξτε τώρα τα κομμάτια αυτά μαγνητών, πάνω σε μια επιφάνεια και θα δείτε πώς όλα έγιναν μια μάζα.

Στην συνέχεια, φανταστείτε να δημιουργείτε μια έκρηξη μέσα στην μάζα αυτή, που θα τα βάλει σε νέες θέσεις γύρω-γύρω. Από αυτές τις νέες θέσεις και αφού θα ασκούν μαγνητισμό το ένα στο άλλο, θα σχηματίζουν ένα μαγνητικό φάσμα.

Αν συνεχίσουμε την ανακατάταξή τους, θα αλλάζει διαρκώς και το μαγνητικό φάσμα, σύμφωνα με τους νόμους που ξέρουμε και από την Φυσική.

Αν τώρα φανταστούμε πως ήμασταν ένα από αυτά τα μαγνητάκια, θα αισθανόμασταν πάνω μας τις διαρκώς εναλλασσόμενες σε ένταση και κατευθύνσεις μαγνητικές ενέργειες. Καθώς θα άλλαζαν δηλαδή οι θέσεις των κομματιών, θα αισθανόμασταν κάθε φορά και διαφορετικά.

Αν στην συνέχεια σκεφτούμε το παραπάνω παράδειγμα σε μεγαλύτερη κλίμακα, σε επίπεδο Κοσμικό, εύκολα θα διαπιστώσουμε πώς ο άνθρωπος-ο πλανήτης-ο γαλαξίας κλπ κλπ, επηρεάζονται από το γύρω ενεργειακό περιβάλλον και αυτή η επιρροή έχει πάνω τους κάποιο αποτέλεσμα.

Να σημειωθεί εδώ, πώς επάνω σε αυτήν την ιδέα της ενεργειακής αλληλεπίδρασης, βασίζεται η αστρολογία.

Οπότε πλέον φτάνουμε και στον πρώτο ορισμό της «συνείδησης»:

Συνείδηση είναι η καταγραφή της κατάστασης στην οποία βρίσκονται οι ενέργειες γύρω από τα όντα σε σχέση με το πώς τα επηρεάζουν στην ζωή και την κίνησή τους.

Όμοια συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Το περιβάλλον του Χ αιώνα στον οποίο ζεί, της Ψ χώρας που κατοικεί, του Ζ περιβάλλοντος στο οποίο κινείται, διαμορφώνουν «το μέσα του», άρα διαμορφώνουν «την κίνησή του», την ζωή του κλπ.

Οι εμπειρίες που παράγονται μέσω αυτών των επιδράσεων, μας δίνουν τον δεύτερο και συμπληρωματικό ορισμό της συνείδησης: πρόκειται για την ιστορική καταγραφή των βιωμάτων του κάθε όντος, μέσω των συμπιέσεων/επιδράσεων που δέχεται από τις περιβάλλουσες ενέργειες.

Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν άνθρωπο σε κάποια Ευρωπαϊκή χώρα πριν από 300 χρόνια. Αν ήταν κάποιος «ευγενής» θα ζούσε πιθανά στην αυλή ενός παλατιού σχεδόν παραμυθένια και αν ήταν ένας χωριάτης, θα ζούσε μια άλλη σκληρή πραγματικότητα, μάλλον χωρίς κοινό σημείο με τον ευγενή. Αυτές λοιπόν οι εμπειρίες του ενός και τους άλλου, στην ίδια μεν εποχή, σε διαφορετικό όμως περιβάλλον, διαμορφώνουν «το μέσα» του καθενός και κατασταλάζουν κάπου και μένουν εκεί σαν μνήμη.

Αυτό το «κάπου», έχει σαν έδρα του την ψυχή του ανθρώπου(*), τον κεντρικό πυρήνα ενέργειας που λέγαμε και πριν.

(*) από τώρα και στο εξής θα αναφερόμαστε μόνο στον άνθρωπο, αλλά θα θυμόμαστε πώς όλα όσα λέγονται μπορούν να αναχθούν επαγωγικά, σε κάθε επίπεδο/σφαίρα ύπαρξης

Έτσι λοιπόν, μέσω του διαρκούς στροβιλισμού, εξελίσσεται η ατομική ψυχή του ανθρώπου: για παράδειγμα,

-       Όταν είσαι 5 χρονών έχει τα ανάλογα βιώματα του 5χρονου παιδιού

-       Όταν πάς 15 – 25… 55… 75 κοκ έχεις κάθε φορά, διαφορετικές εμπειρίες που αποτυπώνονται μέσα σου.

-       Όταν ξαναγεννηθείς, σε άλλη πλέον εποχή-χώρα κλπ, τα βιώματα διευρύνονται.

-       Οι κύκλοι συνεχίζονται ασταμάτητα (και η εξέλιξη συνεχίζεται ασταμάτητα).

Η «ΕΠΙΣΚΙΑΖΟΥΣΑ» ΨΥΧΗ

Λέγαμε και νωρίτερα, ότι η «ενέργεια-άνθρωπος» δεν είναι η μόνη ενέργεια μέσα στο σύμπαν. Είμαστε και εμείς δηλαδή σαν ενέργεια/ψυχές ένα κομμάτι ενέργειας από την διάσπαση του big bang και συνεπώς, δεν είμαστε… μόνο εμείς!

Μέσα σε εμάς, αλλά και γύρω από εμάς, κάτω και επάνω από εμάς, αν προτιμάτε, υπάρχουν άπειρα άλλα επίπεδα, άπειρες άλλες ενέργειες/υπάρξεις/ψυχές. Όπως είναι και λογικό, η άμεση συγγένεια είναι με τα αμέσως δίπλα/ γύρω μας και λιγότερο ή καθόλου με τα απομεμακρυσμένα.

Μάλιστα, η κάθε ενέργεια/ψυχή, ζεί και άρα έχει και αναπτύσσει την δική της συνείδηση!

Και για να φτάσουμε στο κεντρικό θέμα μας…

υπάρχει μια ενέργεια/ψυχή/συνείδηση ακριβώς γύρω (ή επάνω) από εμάς και είναι η επισκιάζουσα ψυχή.

Η κάθε ενέργεια που περικλείει μιαν άλλη, είναι πιο εξελιγμένη από αυτήν που περικλείεται και λειτουργεί σαν δάσκαλος/καθοδηγητής της.

Δηλαδή, ο Ήλιος είναι ο καθοδηγητής/δάσκαλος των πλανητών και ο μεγάλος διδάσκαλος κάθε ήλιου είναι ο γαλαξίας που τον περιέχει.

Εννοείται ότι η επισκιάζουσα ψυχή έχει και αυτή τη δική της επισκιάζουσα κοκ

Το «χρέος», τώρα, της δικής μας επισκιάζουσας ψυχής (που λέγεται και «Ηλιακός άγγελος» ή «φύλακας άγγελος»), είναι η φροντίδα (κάποιου τύπου φροντίδα), της δικής μας, της ατομικής.

Το θέμα, φυσικά, δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχουν κι άλλες σκέψεις που απαντούν στις απορίες που δημιουργούνται, όπως πχ

-       Δηλαδή, αυτό που σκέπτομαι μέσα στον εγκέφαλό μου, είναι σκέψεις που κάνει η ενσαρκωμένη ψυχή μου;

-       Αν η ψυχή μου «ταξιδεύει» μέσα στους αιώνες, γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;

-       Πώς επικοινωνούν και πότε, η ενσαρκωμένη με την επισκιάζουσα;

-       Ήταν πάντα μαζί και μέχρι πότε θα είναι μαζί;

-       Εμείς, η ατομική μας ψυχή, είναι(;) - ήταν(;) - θα γίνει(;) και αυτή με τη σειρά της, επισκιάζουσα σε κάποια άλλη;

Όπως καταλαβαίνετε, η συζήτηση για το θέμα «ψυχή» είναι μεγάλη όπως και η ίδια η ΖΩΗ!

Αυτό που ήθελα να γίνει κατανοητό στο κείμενο αυτό, είναι το ότι υπάρχουν 2 ψυχές που συνδέονται άμεσα με την ύπαρξη και την εξέλιξή μας και δεν πρέπει να συγχέονται οι ιδιότητες και ο ρόλος της κάθε μίας.

Θεωρώ ότι όποιος διαβάζει και καταλαβαίνει κείμενα σαν και αυτό, γνωρίζει ήδη τις βασικής πηγές της γνώσης, γι’αυτό και να αναφέρω (απολογητικά), πώς αποφεύγω συνειδητά στα κείμενά μου τις παραπομπές και τις αναφορές, που τόσο σπάταλα και χάριν εντυπωσιασμού, μερικές φορές, συνηθίζονται.

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΑΥΛΟΣ

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΑΥΛΟΣ (Die Zauberflöte) του WOLFGANG AMADEUS MOZART

ή Η ΟΠΕΡΑ ΤΩΝ ΜΑΣΟΝΩΝ

ή Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΩΣΗ

Είναι γνωστή η σχέση του Μότσαρτ με τον Τεκτονισμό και υπάρχουν αρκετά συμφωνικά έργα του, που αφιερώθηκαν σε αυτόν. Ο «Μαγικός αυλός» είναι όπερα, και αποτελεί μια ειδική περίπτωση όσον αφορά τις αναφορές στον τεκτονισμό, όπου δεν μιλάμε πλέον για έμπνευση, αλλά για καθαρή μεταφορά Τεκτονικών Τελετουργικών σε θεατρικό έργο, αφού ή όπερα, είναι μουσικό θέατρο.


Η «δουλειά» αυτή, δεν γίνεται πρώτη φορά. Το να ενσωματώσεις/μεταφέρεις δηλαδή «στοιχεία» από τα λεγόμενα «Μυστήρια» στην Τέχνη, είναι αρχαίο φαινόμενο και κάτι αντίστοιχο έγινε και από τους Τραγωδούς. Μάλιστα, το ίδιο το Θέατρο σαν Τέχνη (το θέατρο από την αρχαία Ελληνική τραγωδία μέχρι σήμερα), είναι στην ουσία, αρχαία Μυστήρια, αλλά με «ήρωες»… ανθρώπους! Δηλαδή, τα πρωταρχικά «Μυστήρια», είναι θεατρικού τύπου παραστάσεις με ήρωες (χαρακτήρες) Θεούς, ενέργειες κλπ, αποκλειστικά και μόνον, ενώ οι θεατρικές παραστάσεις σήμερα, έχουν σχεδόν αποκλειστικά για ήρωες ανθρώπους.

Έλεγα όμως, ότι στην περίπτωση του «Αυλού», το πράγμα… ξεφεύγει! Δεν μιλάμε για «στοιχεία», ιδέες από τα Τεκτονικά Μυστήρια, αλλά για ατόφιες τελετές.

Υπάρχει μια αμφιβολία από εμένα, όσον αφορά την αποτελεσματικότητα του έργου, εάν δηλαδή υπάρχουν «αμύητοι» στις φιλοσοφικές έννοιες ή/και στα Μυστήρια που θα καταλάβουν «τι θέλει να πεί ο ποιητής» στον μαγικό αυλό… Πιστεύω ότι ο πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει επακριβώς τι βλέπει. Θα ισχυριστώ συνεπώς ότι η συγκεκριμένη όπερα, στο σκέλος της υπόθεσης και των τεκταινομένων (libretto), απευθύνεται αποκλειστικά σε αποκρυφιστές ή/και μασόνους. Όχι ότι κανένας απολύτως «μη σχετικός» δεν θα καταλάβει τίποτα… Αλίμονο! Η ιστορία είναι σαν παραμυθάκι και όλοι κάτι θα πάρουν/αντιληφθούν. Αυτό που δεν γίνεται κατανοητό είναι οι έννοιες που θα αναλύσω παρακάτω.

Από αυτό το σημείο και μετά, νομίζω ότι θα πρέπει να διαβάσουν,
- Οι λάτρεις της όπερας
- Αυτοί που καταπιάνονται με τις έννοιες της Ψυχής, της εξέλιξης κλπ
Επίσης, δεν θα έχει νόημα το παρακάτω κείμενο, εάν δεν έχει αναγνωστεί το libretto ή έστω η σύνοψη*.

Πρώτον, και πριν από όλα, θα ήθελα να πώ, ότι όλα τα Μυστήρια και οι Κοσμοθεωρίες και οι Θρησκείες και οι φιλοσοφίες και ο Αποκρυφισμός, ασχολούνται πάνω-κάτω με το ίδιο θέμα: ποιος/τι είναι ο Άνθρωπος, ποιος/τι είναι ο γύρω/περιβάλλων Χώρος, πώς δημιουργήθηκαν αμφότερα, ποια η σχέση τους και τέλος, πώς θα καταφέρει ο Άνθρωπος να πάει εξελιξιακά ένα σκαλί παραπάνω και να καταλάβει/προσεγγίσει το Θείο στοιχείο.

Μοιάζει απλό όλο αυτό, αλλά αν σκεφτούμε ότι ΟΛΑ όσα μας περιτριγυρίζουν εξηγούνται και εμπεριέχονται σε αυτές τις λίγες λέξεις, καταλαβαίνουμε για ποια απόσταση μας χωρίζει από καθ’ εαυτήν την κατά-νόηση (δηλαδή, από το να γίνουν αυτά download στον νού μας)

Δεύτερον και μετά από άπειρες αναλύσεις των ανωτέρω, όλες οι φιλοσοφίες και όλες οι αποκρυφιστικές θεωρήσεις, καταλήγουν στο ότι το πλησιέστερο «κομμάτι Θεού» προς τον άνθρωπο, είναι η Ψυχή που τον επισκιάζει.

Τρίτον (και πολυπλοκότερο), υπάρχουν 2 «ψυχές»: οι ονομαζόμενες «ενσαρκωμένη» και η «επισκιάζουσα». Η μεν ενσαρκωμένη, είναι η μονάδα ενέργειας, μέσα, επάνω και γύρω από τον άνθρωπο, που του δίνει ζωή και όταν αυτή «αποσυρθεί» κατά την στιγμή του θανάτου, το σώμα αποσυντίθεται. Η επισκιάζουσα, λέγεται και αυτή «ψυχή» (και μας μπερδεύει, λίγο), αλλά λέγεται και Ηλιακός Άγγελος (ή φύλακας Άγγελος, στην καθομιλουμένη) και είναι κάτι σαν ο Δάσκαλος/κηδεμόνας μας, κάτι σαν αυτή η οντότητα που επιβλέπει την εξέλιξή μας. Δηλαδή και όπως συμβαίνει γενικότερα στο Σύμπαν (στην Δημιουργία), οι ανώτερες εξελιξιακά μονάδες-τα «άνω» (όπως πχ η επισκιάζουσα ψυχή) γεννάνε/επιβλέπουν/εξελίσουν τις κατώτερες εξελιξιακά μονάδες ενέργειας-«τα κάτω» (όπως είναι πχ η ενσαρκωμένη ψυχή). Όλη όμως αυτή η διαδικασία, γίνεται πατώντας στους αιώνιους, απαράλλαχτους και προϋπάρχοντες Νόμους. Παράδειγμα: οι γονείς/κηδεμόνες (επισκιάζουσα ψυχή), γεννάνε το παιδί τους (ενσαρκωμένη ψυχή) ακολουθώντας τον νόμο της αναπαραγωγής (ο προϋπάρχων Νόμος) και έπειτα, το φροντίζουν και το μεγαλώνουν (εξέλιξη). Απλά δηλαδή, οι γονείς έρχονται σε επαφή και τα υπόλοιπα, από την σύλληψη μέχρι την γέννηση, τα φροντίζει «η μαμά Φύση». Ούτε κύτταρα φτιάχνουν οι γονείς, ούτε αναπνοές, ούτε χτύπους καρδιάς – αυτά τα «φροντίζει» ο Μέγας Άγνωστος Νόμος.

Έτσι λοιπόν και όπως λέγαμε πριν, όλο το θέμα κάθε Κοσμοθεωρίας στον Άνθρωπο, είναι «πως θα έρθει σε επαφή με τον πλησιέστερο προς αυτόν Θεό, δηλαδή με την πλησιέστερη "ενέργεια", που είναι ένα βήμα παραπάνω από αυτόν στην κλίμακα της (αιώνιας) εξέλιξης.

Όταν το καταλάβουμε αυτό καλά (πολύ καλά…), τότε το ζητούμενο είναι Η ΜΕΘΟΔΟΣ! Εδώ, γίνεται χαμός… η κάθε φιλοσοφία και θρησκεία, ο κάθε λαός, λέει τα δικά του. Οι Ανατολικοί λαοί λένε χονδρικά «κάτσε και περίμενε» να σου έρθει η επιφοίτηση και οι Δυτικοί (πάλι, χονδρικά) λένε «παρατήρησε, σκέψου, εναρμονίσου» προς αυτό που είναι Φύση (δηλαδή, Θεός).

Δεν θα κρίνω εδώ, ποια μέθοδος είναι η σωστή και θα θυμίσω τον Αισώπειο μύθο του πελαργού με την αλεπού (ελπίζω να τον ξέρετε), που μας διδάσκει πώς η κάθε τροφή και ο τρόπος λήψεώς της, απευθύνεται και ταιριάζει διαφορετικά από ζώο σε ζώο, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από λαό σε λαό, σε εποχή κοκ

Πάμε τώρα στην Όπερα, όπου θα επιχειρήσω τον αποσυμβολισμό της, με βάση τα προλεχθέντα:

Έχουμε 2 βασικά «στρατόπεδα» εδώ: αυτό της Βασίλισσας της Νύχτας (άρα, του σκότους) και του Ζαράστρο, του Ιερέα με τον Ήλιο για έμβλημα (άρα, του Φωτός).

Η βασίλισσας της νύχτας μας λέει ότι ο «πατέρας»-σύζυγός της πριν πεθάνει, «παρέδωσε τον επταπλό ηλιακό κύκλο στους μυημένους» και αυτόν τον κύκλο «τον φοράει ο Ζαράστρο στο στήθος του». Άρα έχουμε μια «χήρα νύχτα», έναν «πεθαμένο σύζυγο-πατέρα» (άρα, μη παρόντα - εν απουσία) και έναν «Μυημένο Αρχιερέα» που έχει στην κατοχή του τον κύκλο του Ηλίου, δηλαδή το Φώς.

Ο Ιερέας αυτός, έχει στην κατοχή του και την κόρη της βασίλισσας.

Πρωταγωνιστές-υποκινητές της δράσης, είναι 2 χαρακτήρες: ο μεν (αγνώστου προελεύσεως) Πρίγκηπας και ο Πουλολόγος.

Ο Πρίγκηπας έχει τόξο χωρίς βέλη και καταδιώκεται από ένα φίδι. Ο «πρίγκιπας» εδώ είναι η επισκιάζουσα ψυχή του ανθρώπου, εμείς δηλαδή οι ίδιοι σαν ψυχές-ταξιδευτές που περιφερόμαστε στα βουνά σαν τον αγνώστου προελεύσεως και βασιλείου Πρίγκηπα, σαν τον βιβλικό «άσωτο υιό». Λέει ο ίδιος πώς τον φωνάζουν Πρίγκιπα, γιατί έχει στην εξουσία του «ανθρώπους και κτήματα». Αυτό είναι δήλωση του ότι το βασίλειό του είναι Γήϊνο, υλικό. Το τόξο, υπονοεί συνήθως την δύναμη του Νού. Ο νούς μπορεί να στρέψει τον άνθρωπο προς τον ορθό σκοπό. Όμως η έλλειψη βελών, υπονοεί ότι ο άνθρωπος εδώ, δεν έχει στόχο, δεν έχει που να εστιάσει (είναι άσωτος). Έχασε τον δρόμο του, ψάχνεται, βαδίζει στο άγνωστο επαφιέμενος στην τύχη του, χωρίς νοητικά βέλη και στόχο. Το φίδι υπονοεί τους πειρασμούς που μας καταδιώκουν στον δρόμο της ζωής μας και απειλούν να μας καταβροχθίσουν.

Ο πουλολόγος, είναι ένας τύπος που δουλειά του είναι να μαζεύει πουλιά, τα οποία πηγαίνει στην Βασίλισσα της Νύχτας και τα οποία ανταλλάσει με τροφή. Συμβολικά, ο αέρας είναι το πεδίο της (κατώτερης) σκέψης και τα πουλιά είναι οι ίδιες οι σκέψεις, που χαρίζονται στην Νύχτα-σκότος, για ένα πιάτο φαϊ. Κοινώς, σκέψεις χαμένες και ζωή… εφήμερη. Εδώ υπονοείται η κατάσταση του ανθρώπου, που είναι εστιασμένος στα πράγματα που τον περιτριγυρίζουν άμεσα (σε ό,τι ίπταται γύρω του), δεν νοιάζεται για το αύριο και ο ίδιος είναι κάτι σαν ένας κουτσομπόλης-«info-maniac» (για να περιγράψω τον μέσο πουλολόγο των ημερών μας), χωρίς προσωπικό στόχο επίτευξης, κάτι σαν ένα «βαποράκι» πληροφοριών. Επίσης, έχει στα χέρια του έναν «αυλό του Πανός»**, άλλη μια επιβεβαίωση για την ταύτιση του ήρωα με το εφήμερο και περεταίρω, την «γενετήσια ορμή». Ο πουλολόγος μένει σε αχυρένια καλύβα (κι άλλο σημείο φθαρτότητας) και δεν ξέρει ότι πίσω από τα βουνά υπάρχουν και άλλες χώρες και λαοί και το μαθαίνει από τον Πρίγκιπα.

Θα παρακάμψω τις άλλες λεπτομέρειες για το πώς σκοτώθηκε το φίδι, ποιες είναι οι 3 κυρίες με τα ασημένια ακόντια, που το σκότωσαν κλπ

Η βασίλισσα στέλνει ζωγραφιά της κόρης της στον πρίγκιπα μέσω των «τριών κυριών», λέγοντάς του ότι «εάν ετούτη η φυσιογνωμία δεν του είναι αδιάφορη, η ανταμοιβή του θα είναι ευτυχία, τιμές και δόξες». Σε κάθε σχετικό μύθο που αφορά την εξέλιξη του ανθρώπου και την επαφή του με την Ψυχή, οποιαδήποτε αναφορά σε θηλυκή νεαρά (κυρίως) ύπαρξη, κατά προτίμηση αποκλεισμένη ή φυλακισμένη, που καλείται ο κεντρικός ήρωας να βρεί-να σώσει κλπ, είναι αναφορά στην επισκιάζουσα ψυχή και την επαφή μαζί της. Έτσι λοιπόν, χιλιάδες ιστορίες και διηγήματα αυτών που «γνωρίζουν» κάποια από τα προαναφερθέντα, έχουν σαν ήρωα κάποιον νέο (πολεμιστή ή πρίγκιπα ή γενναίο ήρωα) που αφού περάσει διάφορες δοκιμασίες, στο τέλος κερδίζει την «όμορφη βασιλοπούλα» ή εν γένει, την… κούκλα της ιστορίας!

Ο πρίγκιπας και εδώ στον μαγικό αυλό, ερωτεύεται αμέσως την «όμορφη κόρη», οπότε πλέον, ξεκινάει μια πορεία των 2 ηρώων, πρίγκιπα και πουλολόγου, προς το κάστρο του «αχρείου τυράννου» που φυλάκισε την κόρη της βασίλισσας. Υπάρχουν 2 σημαντικά γεγονότα που προηγούνται: Πρώτον ο πουλολόγος φιμώνεται με χρυσό λουκέτο από τις 3 κυρίες γιατί ψευδολόγησε ότι δήθεν σκότωσε το φίδι και του βγάζουν το φίμωτρο όταν υπόσχεται να μην πει ξανά ψέματα. Άρα, προκειμένου να πορευτεί με τον Πρίγκιπα στο κάστρο (γιατί, αυτό θα συμβεί), είναι απαραίτητο να νικηθούν οι σκέψεις και τα λόγια που οδηγούν στην πλάνη (ψέματα). Δεύτερον, οι τρείς κυρίες δίνουν στον πρίγκιπα έναν μαγικό αυλό, που είναι δώρο από την βασίλισσα της Νύχτας. Αυτός ο αυλός «…μπορεί να μεταμορφώσει τα πάθη των ανθρώπων, αλλά και τον λυπημένο σε εύθυμο και να κάνει να ερωτευθεί το γεροντοπαλίκαρο…»! Στον δε πουλολόγο, ο οποίος αρνείται αρχικά να ακολουθήσει, δίνεται μια κασετίνα που περιέχει «μικρές καμπανούλες». Ο αυλός και οι καμπανούλες, θα τους «προστατέψουν» στον δρόμο τους και θα εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους! Το σημαντικό είναι ότι ο μεν πρίγκιπας θα χρησιμοποιήσει τον αυλό για να χαλιναγωγήσει την ζωώδη φύση του, ο δε πουλολόγος για να βρεί γυναίκα….

Εννοείται ασφαλώς ότι το «ζευγάρι» πρίγκιπας-πουλολόγος είναι στην ουσία ένας άνθρωπος και όχι δύο (δύο γίνονται για χάρη της ιστορίας) και ο αποσυμβολισμός θέλει τον εξελισσόμενο άνθρωπο στην πορεία του για την τελείωση (πρίγκηπας), να έχει συντροφιά τον κατώτερό του εαυτό (πουλολόγος) και το μυαλό του, που έχει μάθει να ασχολείται με το εφήμερο και με τα ψέματα, το οποίο πρέπει να φιμώσει με χρυσό λουκέτο και να μάθει να σιωπά. Τον δε δρόμο για το κάστρο, θα τους τον δείξουν «τρία αγόρια».

Πάμε τώρα στο κάστρο. Η Παμίνα, η κόρη της βασίλισσας της νύχτας, κάνει κάποιες προσπάθειες απόδρασης, αλλά πιάνεται. Αυτό υποδηλώνει ότι και η ίδια η ψυχή, κάνει προσπάθειες να φύγει από την «εξορία» της και να πάει προς την πλευρά του εξελισσόμενου ανθρώπου. Δεν προσπαθούμε δηλαδή μόνο εμείς οι άνθρωποι να προσεγγίσουμε την Ψυχή μας, αλλά και εκείνη στο επίπεδό της έχει σαν στόχο να «απεγκλωβιστεί». Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ο μέν πρίγκιπας ξεκινάει για την Παμίνα, υποκινούμενος από την θέα του κάλλους της, η δε Παμίνα «ΔΕΝ» γνωρίζει τον πρίγκιπα και υποκινείται από την ανάγκη απεγκλωβισμού της από το κάστρο. Αυτό σημαίνει ότι το να έρθουν σε επαφή ο άνθρωπος (ενσαρκωμένη ψυχή) με το θείο στοιχείο (επισκιάζουσα), για τον μεν άνθρωπο η επαφή αυτή είναι μια πορεία κάλλους και Θέωσης, για δεν την ψυχή είναι μια δουλειά αναγκαστική, σαν ένα χρέος-καθήκον κλπ. Ανήκει δηλαδή «αλλού» και είναι εκεί για να συναντηθεί μια μέρα με τον… πρίγκιπα! Πάντως, φαίνεται να μην απομακρύνεται και πολύ από το κάστρο η Παμίνα και η απόσταση τελικά διασχίζεται από τον ίδιο τον άνθρωπο (πρίγκιπας).

Στο κάστρο υπάρχει ένας μαύρος υπηρέτης του Αρχιερέα, ο οποίος προσπαθεί να κάνει γυναίκα του την Παμίνα και υπάρχουν διάφορα σκηνικά στην όπερα που του το απαγορεύουν και μάλιστα τιμωρείται γι’αυτό. Η ίδια η Παμίνα του αντιστέκεται σθεναρά. Αντίστοιχα, και ο πρίγκιπας, δέχεται ενοχλήσεις και παραπλανητικές παροτρύνσεις από τον πουλολόγο και αντιστέκεται και αυτός σθεναρά. Ό,τι λοιπόν είναι ο μαύρος «υπηρέτης» για τον πάνω κόσμο (κάστρο), είναι και για τον κάτω κόσμο-τον γήϊνο, ο πουλολόγος, που όπως είδαμε αντιπροσωπεύει τον λεγόμενο «κατώτερο εαυτό», τον εαυτό «του εφήμερου και της αναπαραγωγής». Εξ’ ού και όταν τελικά ο πουλολόγος βρίσκει μέσω των θεών γυναίκα, θέλει απλά, να κάνει μαζί της πολλά… παιδάκια! «Απλά πράγματα», δηλαδή…

Αυτό που ακολουθεί στην ιστορία μας και έχει σαν πρωταγωνιστές πλέον τον Αρχιερέα, την Παμίνα και τον Πρίγκιπα, είναι μια ξεκάθαρη εικόνα-τελετή μύησης, μια διδαχή δηλαδή, μέσω του κειμένου, για τις αρετές που πρέπει να έχει κανείς, προκειμένου να επιτύχει την τελείωση (επαφή με την Ψυχή), αλλά και τα βήματα-κινήσεις που πρέπει να γίνουν. Δεν θα αναλύσω τα τεκταινόμενα, γιατί ξέρω πώς αυτός που καταλαβαίνει τα προλεχθέντα, εύκολα αποσυμβολίζει και όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν και είναι αρκετά.


Κάποτε, πρίν πολλούς αιώνες, τίποτα από όλα αυτά δεν γινόταν γνωστό στους λεγόμενους «αμύητους». Όποιος μάθαινε τι θα πεί αναπαράσταση-παράσταση-θέατρο ήταν σίγουρα εσωτερικός σε Ναό, εσώκλειστος κλπ. Σκεφτείτε σαν παράδειγμα τα Ελευσίνια και τα Αιγυπτιακά μυστήρια. Τίποτα δεν έβγαινε προς τα έξω… Στην πορεία άλλαξαν πολλά. Ό,τι υποδηλώνει ο «μύθος» του Προμηθέα που «έκλεψε την φωτιά» από τους Θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται διαρκώς, σε όλα τα πράγματα: ένα κομμάτι γνώσης, δηλαδή, και ενώ μέχρι κάποια στιγμή το αγνοούσε η ανθρωπότητα, κάποιος «Προμηθέας» ή κάποιοι «Προμηθείς» (κάποιος/οι που το γνωρίζουν) θα το «υποκλέψουν» και θα το κάνουν κοινή γνώση, κοινό κτήμα σε όλους. Εδώ, σε αυτήν την βασική ιδέα εξωτερίκευσης της γνώσης, εντάσσονται και οι «ανακαλύψεις». Δηλαδή, κάποια στιγμή βρέθηκε στην ανθρώπινη πορεία ο ηλεκτρισμός, οι τηλεπικοινωνίες κοκ. Κάποιου τύπου «Προ-μη-θεϊσμός» επενεργεί, μόνο που εδώ το επίπεδο μετακυλυόμενης γνώσης, υπερβαίνει τον άνθρωπο και αυτά που γνωρίζει και κάποιος άλλος του το δίνει μέσω, ας πούμε… έμπνευσης!

Συνεπώς, καλά κάνει όποιος «εξωτερικεύει τα μυστήρια» (όπως έκανε εδώ ο Μότσαρτ με τον λιμπρετίστα του), αρκεί βέβαια, να ξέρει ΠΩΣ να το κάνει.

Τέλος, καλό θα ήταν, οι καλλιτέχνες που ανεβάζουν παράσταση Μαγικού αυλού, οι μεν "αμύητοι"¨να μην αφαιρούν "περιττά" στοιχεία, οι δε "μυημένοι" να μην προσθέτουν και άλλα δικά τους σύμβολα.

.....................................................................................................................................................
(*) Υπάρχει το κείμενο και η σύνοψη στο διαδίκτυο, αλλά μπορείτε να το βρείτε και στα Ελληνικά. Θα συνιστούσα, σαν πρακτικότερη, την έκδοση που κυκλοφόρησε μέσω του Βήματος στα Ελληνικά, στην σειρά «Όπερα, 4 αιώνες» και διατίθεται ακόμα και σήμερα από τα σημεία πώλησης στην Χρήστου Λαδά.

(**) http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%82