Ένα από τα πιο δυσνόητα μέρη της φιλοσοφίας, είναι το κομμάτι που αφορά στην Ψυχή.
Τι είναι ψυχή;
Τεχνικά μιλώντας, τι είναι ψυχή και όχι ποιητικά ή “στην καθομιλουμένη”.
Το πρόβλημα γίνεται διπλά δύσκολο, αν σας πώ ότι υπάρχουν 2 ψυχές που μας αφορούν άμεσα σαν ανθρώπους:
- Η «επισκιάζουσα» και
- Η «ενσαρκωμένη»
Δεν ήταν υπαινιγμός απλά, αλλά ήταν δήλωση, ότι δηλαδή υπάρχουν άπειρες άλλου τύπου ψυχές, που μπορεί και να μη μας αφορούν, αλλά η ενσαρκωμένη και η επισκιάζουσα είναι αυτές που μας αφορούν σε προσωπικό επίπεδο.
ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ «ΨΥΧΗ»
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, με τον ορισμό της ψυχής:
Σαν ψυχή, ορίζεται το ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ της ύπαρξης, της οποιασδήποτε ύπαρξης, από τον άνθρωπο μέχρι τον Γαλαξία, μέχρι τον ίδιο τον συμπαντικό χώρο, που λειτουργεί σαν πυρήνας, γύρω από τον οποίο πυρήνα σχηματίζεται/εκδηλώνεται μια μορφή. Δηλαδή, έστω ότι υπάρχει η ψυχή ενός πλανήτη, ένας ενεργειακός πυρήνας και γύρω από αυτήν αρχίζει να συγκεντρώνεται ύλη/εκδήλωση/ζωή, με αποτέλεσμα να έχουμε αυτό που όλοι βλέπουμε, τον πλανήτη.
Άρα, πρώτα υπάρχει η αιτία/ενέργεια/ψυχή και μετά σχηματίζεται η ζωή, η εκδήλωση, το (οποιοδήποτε) όν.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο: υπάρχει ο ενεργειακός πυρήνας-ψυχή και γύρω του μαζεύεται ύλη, φτιάχνεται το σώμα και «ξεκινάει» η ζωή.
Η ΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Κάποια στιγμή και αφού κατανοηθεί η έννοια «ψυχή», θα γεννηθεί το ερώτημα: «…και που βρέθηκε η ψυχή»;
Αυτό, παρ’ ότι είναι αδύνατον να το προσεγγίσει η αντίληψή μας, μπορεί να γίνει απλό να κατανοηθεί (λέμε, τώρα…), μέσω της εξής διατύπωσης: έστω ότι υπάρχει ένα αρχικό εστιακό σημείο ενέργειας/ψυχής. Αυτό το σημείο, είναι η ψυχή του ίδιου του σύμπαντος, κατά τη στιγμή ΠΡΙΝ την μεγάλη έκρηξη (Big bang). Αυτή η ενέργεια/ψυχή, μαζί φυσικά με την ύλη που κουβαλούσε, κομματιάζεται και εξακοντίζεται στο άπειρο διάστημα. Αυτά λοιπόν τα κομμάτια ενέργειας, κατά τη «φάση της διαστολής» του σύμπαντος, αποτελούν τις ψυχές των πλανητών, των Γαλαξιών κλπ κλπ, καθώς και κάθε ζώντος όντος, όπως των ανθρώπων.
Αργότερα, όταν το σύμπαν θα συσταλεί και θα ξαναμαζευτεί σε μια μπάλα όπως ήταν πριν την έκρηξη, όλες οι επί μέρους ψυχές, θα ενωθούν ξανά σε μία όπως πριν και ποιος ξέρει…; Ίσως μετά εκραγούν και διασκορπιστούν ξανά, μετά ίσως ξαναμαζευτούν… κάτι σαν μια Κοσμική αναπνοή (εισπνοή-εκπνοή).
Τα ερωτήματα δεν τελειώνουν εδώ και ίσως αναρωτηθούμε στην συνέχεια, «…και που βρέθηκε, αυτή η συμπαντική ψυχή;».
Από το σημείο αυτό και πέρα, αρχίζει η επαγωγική φαντασία. Δηλαδή, βλέπουμε πώς είναι τα πράγματα φτιαγμένα από το big bang και μετά και φανταζόμαστε ότι «κάπως έτσι» θα είναι φτιαγμένα και πριν από αυτό.
ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΓΕΝΝΟΥΝ ΨΥΧΕΣ
Αυτό αρχικά ακούγεται περίεργο και «κουφό», αλλά αν διατυπωθεί σωστά και κατανοηθεί σωστά, εξηγεί κάθε απορία, πάνω στο «θέμα-ψυχή».
Αν συγκεντρωθούμε πάλι στην ιδέα και την στιγμή πριν την μεγάλη έκρηξη:
- Είπαμε ότι έχουμε 1 μαζεμένη ενέργεια/ψυχή
- Μετά η έκρηξη την σπάει αυτή την υπέρ-ψυχή, σε κομμάτια
- Τα κομμάτια αυτά έχουν μέρος της μεγάλης ψυχής μέσα τους
- Το κάθε μέρος όμως, έχει το σύνολο των ιδιοτήτων της μεγάλης ψυχής, σε μικρότερη κλίμακα
Δηλαδή, είναι σαν να σπάει ένας καθρέφτης. Στον καθρέφτη πριν σπάσει, υπάρχει μια εικόνα-ένα είδωλο. Όταν σπάσει, κάθε κομμάτι καθρεφτίζει το ίδιο είδωλο ατόφιο!
Παράλληλα, το «σπάσιμο» της αρχικής συμπαντικής συμπύκνωσης (η «μπάλα» πριν το big bang), δεν γίνεται απόλυτα ταυτόχρονα… αν δούμε σε αργή κίνηση το σπάσιμο πχ ενός ποτηριού, θα παρατηρήσουμε ότι αρχικά σπάει σε Χ κομμάτια. Τα κομμάτια αυτά, όπως ωθεί το ένα το άλλο, σπάνε σε Ψ περισσότερα κομμάτια κοκ, μέχρι να απλωθούν τα θραύσματα στον χώρο και να σταματήσει το σπάσιμο.
Ε, λοιπόν, αυτό γίνεται και με το σπάσιμο της αρχικής ενέργειας. Δεν κομματιάστηκε στις ενέργειες που είναι σήμερα κομματιασμένη. Άρχισε σταδιακά η διαδικασία: αρχικά κόπηκε σε Χ κομμάτια, έπειτα το κάθε 1 από τα Χ κομμάτια έσπασε σε άλλα μικρότερα κοκ με αποτέλεσμα να έχουμε αυτήν την άπειρη ποικιλία οντοτήτων που αντιλαμβανόμαστε (και άλλων που προφανώς δεν αντιλαμβανόμαστε).
Λέμε λοιπόν, ότι το κάθε κομμάτι/οντότητα που «πάει να σπάσει» σε περισσότερα κομμάτια, πάει να «γεννήσει» τρόπω τινά, νέα όντα κλπ κλπ
Άρα και αν ξεκινήσουμε την διαδικασία συνένωσης των σπασμένων κομματιών/ψυχών, θα φτάσουμε στην αρχική. Δηλαδή αν βρούμε ποια/ποιες ψυχή/ές βρισκεται/βρίσκονται πάνω από τον άνθρωπο, μετά βρούμε/σκεφτούμε, τι υπάρχει πιο πάνω και… πιο πάνω και… πιο πάνω…. ξέρετε πλέον που θα φτάσουμε!!!
Τέλος, και για να κλείσει ο κύκλος, θυμόμαστε ότι αυτές οι «μικρές» ψυχές (όπως πχ του ανθρώπου), κάποια στιγμή θα ενωθούν με κάποιες πιο πάνω και μεγαλύτερες κοκ…
Η «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ» ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ
Δεν χρειάζεται να αποδείξουμε και να αναλύσουμε, ότι ταυτόχρονα με την φάση εξακοντισμού/εξάπλωσης/διασποράς της ενέργειας (μετά το bang), αρχίζει και ο στροβιλισμός της.
Δηλαδή, τα υλικά και οι ενέργειες/ψυχές μέσα σε αυτά, σπάνε και απλώνονται στον χώρο, αλλά ταυτόχρονα γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους και μπαίνουν σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο.
Καθώς όμως περιστρέφονται όλα γύρω από τον εαυτό τους και το ένα γύρω από το άλλο, δημιουργούνται διαρκώς νέοι συσχετισμοί δυνάμεων (ενεργειακά/μαγνητικά φάσματα).
Για παράδειγμα, πάρτε με την φαντασίας σας έναν μεγάλο μαγνήτη και σπάστε τον σε πολλά μαγνητάκια. Το κάθε κομμάτι, είναι ένα ξεχωριστό πλέον μαγνητάκι. Ρίξτε τώρα τα κομμάτια αυτά μαγνητών, πάνω σε μια επιφάνεια και θα δείτε πώς όλα έγιναν μια μάζα.
Στην συνέχεια, φανταστείτε να δημιουργείτε μια έκρηξη μέσα στην μάζα αυτή, που θα τα βάλει σε νέες θέσεις γύρω-γύρω. Από αυτές τις νέες θέσεις και αφού θα ασκούν μαγνητισμό το ένα στο άλλο, θα σχηματίζουν ένα μαγνητικό φάσμα.
Αν συνεχίσουμε την ανακατάταξή τους, θα αλλάζει διαρκώς και το μαγνητικό φάσμα, σύμφωνα με τους νόμους που ξέρουμε και από την Φυσική.
Αν τώρα φανταστούμε πως ήμασταν ένα από αυτά τα μαγνητάκια, θα αισθανόμασταν πάνω μας τις διαρκώς εναλλασσόμενες σε ένταση και κατευθύνσεις μαγνητικές ενέργειες. Καθώς θα άλλαζαν δηλαδή οι θέσεις των κομματιών, θα αισθανόμασταν κάθε φορά και διαφορετικά.
Αν στην συνέχεια σκεφτούμε το παραπάνω παράδειγμα σε μεγαλύτερη κλίμακα, σε επίπεδο Κοσμικό, εύκολα θα διαπιστώσουμε πώς ο άνθρωπος-ο πλανήτης-ο γαλαξίας κλπ κλπ, επηρεάζονται από το γύρω ενεργειακό περιβάλλον και αυτή η επιρροή έχει πάνω τους κάποιο αποτέλεσμα.
Να σημειωθεί εδώ, πώς επάνω σε αυτήν την ιδέα της ενεργειακής αλληλεπίδρασης, βασίζεται η αστρολογία.
Οπότε πλέον φτάνουμε και στον πρώτο ορισμό της «συνείδησης»:
Συνείδηση είναι η καταγραφή της κατάστασης στην οποία βρίσκονται οι ενέργειες γύρω από τα όντα σε σχέση με το πώς τα επηρεάζουν στην ζωή και την κίνησή τους.
Όμοια συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Το περιβάλλον του Χ αιώνα στον οποίο ζεί, της Ψ χώρας που κατοικεί, του Ζ περιβάλλοντος στο οποίο κινείται, διαμορφώνουν «το μέσα του», άρα διαμορφώνουν «την κίνησή του», την ζωή του κλπ.
Οι εμπειρίες που παράγονται μέσω αυτών των επιδράσεων, μας δίνουν τον δεύτερο και συμπληρωματικό ορισμό της συνείδησης: πρόκειται για την ιστορική καταγραφή των βιωμάτων του κάθε όντος, μέσω των συμπιέσεων/επιδράσεων που δέχεται από τις περιβάλλουσες ενέργειες.
Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν άνθρωπο σε κάποια Ευρωπαϊκή χώρα πριν από 300 χρόνια. Αν ήταν κάποιος «ευγενής» θα ζούσε πιθανά στην αυλή ενός παλατιού σχεδόν παραμυθένια και αν ήταν ένας χωριάτης, θα ζούσε μια άλλη σκληρή πραγματικότητα, μάλλον χωρίς κοινό σημείο με τον ευγενή. Αυτές λοιπόν οι εμπειρίες του ενός και τους άλλου, στην ίδια μεν εποχή, σε διαφορετικό όμως περιβάλλον, διαμορφώνουν «το μέσα» του καθενός και κατασταλάζουν κάπου και μένουν εκεί σαν μνήμη.
Αυτό το «κάπου», έχει σαν έδρα του την ψυχή του ανθρώπου(*), τον κεντρικό πυρήνα ενέργειας που λέγαμε και πριν.
(*) από τώρα και στο εξής θα αναφερόμαστε μόνο στον άνθρωπο, αλλά θα θυμόμαστε πώς όλα όσα λέγονται μπορούν να αναχθούν επαγωγικά, σε κάθε επίπεδο/σφαίρα ύπαρξης
Έτσι λοιπόν, μέσω του διαρκούς στροβιλισμού, εξελίσσεται η ατομική ψυχή του ανθρώπου: για παράδειγμα,
- Όταν είσαι 5 χρονών έχει τα ανάλογα βιώματα του 5χρονου παιδιού
- Όταν πάς 15 – 25… 55… 75 κοκ έχεις κάθε φορά, διαφορετικές εμπειρίες που αποτυπώνονται μέσα σου.
- Όταν ξαναγεννηθείς, σε άλλη πλέον εποχή-χώρα κλπ, τα βιώματα διευρύνονται.
- Οι κύκλοι συνεχίζονται ασταμάτητα (και η εξέλιξη συνεχίζεται ασταμάτητα).
Η «ΕΠΙΣΚΙΑΖΟΥΣΑ» ΨΥΧΗ
Λέγαμε και νωρίτερα, ότι η «ενέργεια-άνθρωπος» δεν είναι η μόνη ενέργεια μέσα στο σύμπαν. Είμαστε και εμείς δηλαδή σαν ενέργεια/ψυχές ένα κομμάτι ενέργειας από την διάσπαση του big bang και συνεπώς, δεν είμαστε… μόνο εμείς!
Μέσα σε εμάς, αλλά και γύρω από εμάς, κάτω και επάνω από εμάς, αν προτιμάτε, υπάρχουν άπειρα άλλα επίπεδα, άπειρες άλλες ενέργειες/υπάρξεις/ψυχές. Όπως είναι και λογικό, η άμεση συγγένεια είναι με τα αμέσως δίπλα/ γύρω μας και λιγότερο ή καθόλου με τα απομεμακρυσμένα.
Μάλιστα, η κάθε ενέργεια/ψυχή, ζεί και άρα έχει και αναπτύσσει την δική της συνείδηση!
Και για να φτάσουμε στο κεντρικό θέμα μας…
υπάρχει μια ενέργεια/ψυχή/συνείδηση ακριβώς γύρω (ή επάνω) από εμάς και είναι η επισκιάζουσα ψυχή.
Η κάθε ενέργεια που περικλείει μιαν άλλη, είναι πιο εξελιγμένη από αυτήν που περικλείεται και λειτουργεί σαν δάσκαλος/καθοδηγητής της.
Δηλαδή, ο Ήλιος είναι ο καθοδηγητής/δάσκαλος των πλανητών και ο μεγάλος διδάσκαλος κάθε ήλιου είναι ο γαλαξίας που τον περιέχει.
Εννοείται ότι η επισκιάζουσα ψυχή έχει και αυτή τη δική της επισκιάζουσα κοκ
Το «χρέος», τώρα, της δικής μας επισκιάζουσας ψυχής (που λέγεται και «Ηλιακός άγγελος» ή «φύλακας άγγελος»), είναι η φροντίδα (κάποιου τύπου φροντίδα), της δικής μας, της ατομικής.
Το θέμα, φυσικά, δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχουν κι άλλες σκέψεις που απαντούν στις απορίες που δημιουργούνται, όπως πχ
- Δηλαδή, αυτό που σκέπτομαι μέσα στον εγκέφαλό μου, είναι σκέψεις που κάνει η ενσαρκωμένη ψυχή μου;
- Αν η ψυχή μου «ταξιδεύει» μέσα στους αιώνες, γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;
- Πώς επικοινωνούν και πότε, η ενσαρκωμένη με την επισκιάζουσα;
- Ήταν πάντα μαζί και μέχρι πότε θα είναι μαζί;
- Εμείς, η ατομική μας ψυχή, είναι(;) - ήταν(;) - θα γίνει(;) και αυτή με τη σειρά της, επισκιάζουσα σε κάποια άλλη;
Όπως καταλαβαίνετε, η συζήτηση για το θέμα «ψυχή» είναι μεγάλη όπως και η ίδια η ΖΩΗ!
Αυτό που ήθελα να γίνει κατανοητό στο κείμενο αυτό, είναι το ότι υπάρχουν 2 ψυχές που συνδέονται άμεσα με την ύπαρξη και την εξέλιξή μας και δεν πρέπει να συγχέονται οι ιδιότητες και ο ρόλος της κάθε μίας.
Θεωρώ ότι όποιος διαβάζει και καταλαβαίνει κείμενα σαν και αυτό, γνωρίζει ήδη τις βασικής πηγές της γνώσης, γι’αυτό και να αναφέρω (απολογητικά), πώς αποφεύγω συνειδητά στα κείμενά μου τις παραπομπές και τις αναφορές, που τόσο σπάταλα και χάριν εντυπωσιασμού, μερικές φορές, συνηθίζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου