ΜΠΡΡΡΡΡ….. ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ!!!

Ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τα διάφορα «φαινόμενα» (που ομαδοποιημένα αποκαλούμε «μεταφυσικά»), όπως για παράδειγμα τα Φαντάσματα, είναι γιατί μας λείπουν οι βασικές γνώσεις για την εξήγηση του εκάστοτε φαινομένου! Όπως δηλαδή κάποτε δεν μπορούσε να γίνει κατανοητό πώς η Γή είναι στρογγυλή ή πώς θα γινόταν μία πτήση (κάτι δεν ξέραμε τότε που μάθαμε μετά), έτσι συμβαίνει και εδώ.

Λέγοντας «φαντάσματα» θα ορίσουμε ότι αναφερόμαστε στα πάσης μορφής «όντα», «οντότητες» κλπ, που εμφανίζονται στους ζωντανούς, κυρίως στα σκοτεινά, σαν σκιά χωρίς σώμα (ή αλλιώς «υλικό φορέα») ή και χωρίς εικόνα (σκιά), ή μπορεί να εμφανίζονται και κατά την διάρκεια της ημέρας , κινώντας αντικείμενα ή αγγίζοντας τους ανθρώπους, συνήθως χωρίς να γίνονται ορατά.

Το κομμάτι της γνώσης που μας λείπει για να γίνουν όλα αυτά κατανοητά, είναι μεγάλο. Αφορά, αφ’ ενός μεν στην διπλή υπόσταση των όντων, άρα και των ανθρώπων. Μιλάμε εδώ για τον γνωστό διαχωρισμό σώματος και ψυχής. Αυτή είναι η "διπλή υπόσταση" του ανθρώπου. Αφ’ ετέρου, η γνώση που μας λείπει και πρέπει να πάρουμε, αφορά στα στάδια ή αλλιώς στην τελετουργία, στην διαδικασία δηλαδή από «τεχνικής» απόψεως, βάση της οποίας ενώνονται σώματα και ψυχές για να φτιαχτεί/γεννηθεί ο άνθρωπος και στην συνέχεια, την αντίστοιχη διαδικασία, βάση της οποίας χωρίζουν.

Αν βέβαια κάποιος, είτε δυσκολεύεται να καταλάβει τις παραπάνω έννοιες, είτε τις αμφισβητεί, δεν μπορεί ούτε να διαβάσει τα παρακάτω, ούτε να τα αποδεχτεί, ακόμα αν τα καταλάβει. Εν τούτοις, μπορώ να κάνω μια παρομοίωση των 2 ανωτέρω βασικών εννοιών (σώμα-ψυχή) για την ευκολότερη κατανόησή τους, από αυτούς που το επιθυμούν: έστω λοιπόν ότι το σώμα είναι το hardware ενός PC και η ψυχή είναι το software. Στην περίπτωση των «ενσαρκώσεων» στην «φυλή των ανθρώπων», το software/ψυχή μπαίνει στο hardware/σώμα. [Άσχετο με το θέμα μας εδώ, αλλά] το μεν software αφ’ ενός μπορεί και αναβαθμίζεται και αφ’ ετέρου εμπλουτίζεται με τα δεδομένα του χρήστη/ατόμου/ανθρώπου, ενώ το hardware/σώμα μετά από την πολυετή χρήση, σταδιακά απαξιώνεται/χαλάει/γερνάει και πρέπει να αντικατασταθεί (μέσω του θανάτου). Τότε λοιπόν, τόσο τα δεδομένα χρήστη, όσο και το λειτουργικό με τις αναβαθμίσεις του, μπορεί να μεταφερθεί σε άλλο PC (οπότε και εδώ, μιλάμε πλέον για την επανενσάρκωση που ακολουθεί).

Καταλαβαίνετε, φυσικά, ότι το όλο παράδειγμα σκοπό έχει να οδηγήσει το μυαλό στην κατανόηση του μπές-βγες των ψυχών στα σώματα, μέσω της ανωτέρω παρομοίωσης, που είναι σε όλους μας κατανοητή.

Πάμε τώρα σε αυτό που προανέφερα, την διαδικασία/τελετουργία που μπαινοβγαίνουν οι ψυχές στα σώματα. Όταν λοιπόν πεθάνει ο άνθρωπος, είτε από φυσικό θάνατο, είτε από ατύχημα κλπ, όπως είναι λογικό, το ενεργειακό κομμάτι που αντιστοιχεί, μάλλον, που ΕΙΝΑΙ η Ψυχή (software), αποκολλάται (προς… άγνωστη κατεύθυνση)! Εντάξει, εντάξει… Οι πιο ενημερωμένοι, γνωρίζεται τα σχετικά με το λεγόμενο «Βασίλειο των Ψυχών» και το ότι η κάθε ψυχή, μετά τον θάνατο, μεταφέρεται εκεί. Από το σημείο αυτό, την αποκόλληση της ψυχής από το σώμα και την επακόλουθη διαδρομή της «προς τα πάνω» (ή μήπως «κάτω»;-ποιος ξέρει;), ξεκινούν οι παρακάτω περιγραφές.

Λέγεται λοιπόν, ότι όταν πεθάνει ο άνθρωπος και «πρέπει να φύγει η ψυχή», ανοίγει μια δίοδος και μέσω αυτής της διόδου, η ψυχή πορεύεται. Υπάρχουν φυσικά και εικασίες για οντότητες που φροντίζουν να ολοκληρωθεί η διαδικασία, υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες που διαβάζουμε σε διάφορα βιβλία, αλλά δεν είναι του θέματός μας για να τα αναφέρουμε. Δείτε πάντως επιβοηθητικά το εμπνευσμένης κατασκευής σημείο, στο βιντεάκι από την ταινία GHOST (Αόρατος εραστής), για να πάρετε μια ιδέα για το «κάλεσμα» που γίνεται στην ψυχή, προκειμένου να φύγει (εκείνο το φώς που φαίνεται να την προσκαλεί)
http://www.youtube.com/watch?v=P_uBQ9jvAZU

Τι γίνεται όμως όταν η ψυχή δεν θέλει να φύγει και γιατί να μην «θέλει» να φύγει;

Ας πούμε πώς οι ψυχές έχουν ένα «ειδικό βάρος» και έναν μαγνητισμό. Είναι εύκολο να κατανοηθεί αυτό, γιατί όλα τα «σώματα» στο διάστημα, έχουν «βάρος» και «μαγνητισμό». Ας μην κολλήσετε στις λεπτομέρειες της Φυσικής, όσοι γνωρίζουν περισσότερα επί του θέματος – αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η «φαινομενική» διάσταση του θέματος.

Λέγαμε λοιπόν για το «βάρος και τον μαγνητισμό» της ψυχής. Για «να φύγει η ψυχή από την Γή», πρέπει να είναι τόσο ελαφριά (ή αλλιώς, όχι και τόσο βαριά) ούτως ώστε να μπορεί να κάνει την «πτήση» της. Εάν δηλαδή για κάποιον λόγο το βάρος της είναι μεγαλύτερο της δύναμης που την τραβάει, μένει… κάτω!

Οπότε, πάμε να δούμε τι μπορεί να βαραίνει την ψυχή.

Λέγεται λοιπόν, ότι ο άνθρωπος «βαρύνεται» από υπερβολικές προσκολλήσεις σε γήϊνα πράγματα. Έπειτα, "αρνείται" την μετάβασή του στον κόσμο των ψυχών (βασικά, δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι αρνείται, γιατί απλά, ασχολείται με την εμμονή, το θέμα του) και θα έλεγα καλύτερα, επιμένει στο να διατηρηθεί (να συνεχίσει να ζεί) την εμμονή που είχε κατά την διάρκεια της ζωής του.

Αυτές οι προσκολλήσεις/εμμονές μπορεί να είναι μεταξύ άλλων, ένα απόλυτα παράφορο ερωτικό/σεξουαλικό πάθος, μια εμμονή σε ένα πρόσωπο που προφανώς μπαίνει πάνω από το ίδιο το άτομο και καταργεί σαν να λέμε την ατομικότητά του, μια ενασχόληση που πρακτικά σε βάζει στην «σκοτεινή» πλευρά της ζωής, όπως ένας δολοφόνος, ένας βιαστής κλπ ή πάλι η ταύτιση του ατόμου με έναν τόπο (ένα σπίτι ή ένα δωμάτιο κλπ), μια κατάσταση ζωής, ένα σημείο που εκτυλίχθηκε ένα γεγονός. Κάπου εδώ, θα συμπληρώσει ο καθένας με την φαντασία του και άλλα πιθανά παραδείγματα, αφού δανειστεί πρώτα πληροφορίες και αναφορές με περιστατικά φαντασμάτων.

Φυσικά και όλοι αισθανόμαστε ότι λιγότερο η περισσότερο, έχουμε περάσει μια περίοδο που νοιώσαμε κάτι από τα παραπάνω. Ένα κόλλημα, μια εμμονή. Δεν μιλάμε όμως για την πρόσκαιρη προσκόλληση. Μιλάμε για την δια βίου προσκόλληση.  Και δεν μιλάμε απλά για μια εμμονή, αλλά μιλάμε για ένα πάθος που ασκεί στην εμμονή αυτή ένα βάρος ασήκωτο. Παύεις δηλαδή να "ζείς" και αναπνέεις για να υπηρετείς την εμμονή σου. Το βάρος αυτό όπως είπαμε είναι τέτοιο, που περνάει και στην μεταθανάτια κατάσταση της ψυχής.

Έτσι λοιπόν, όταν πεθάνει ο άνθρωπος αυτός, θέλει να ξαναζήσει άλλη μία μέρα (κι άλλη μία, κι άλλη μια κοκ) στο σπίτι πχ που ζούσε, θέλει να ξανα-ικανοποιήσει κάποιο συγκεκρμένο πάθος που είχε όταν ζούσε (ένα από τα πάθη που προαναφέραμε σαν παραδείγματα) κοκ. Εδώ λοιπόν είναι το σημαντικό σημείο, ότι δηλαδή το άτομο (η ψυχή) αρνείται το «κάλεσμα της άλλης πλευράς» ή ακόμα καλύτερα, δεν τίθεται καν θέμα να φύγει (που λέει ο λόγος), κι αν τίθεται θέμα, το βάρος της επιλογής προσκόλλησης στα γήϊνα πράγματα είναι τέτοιο, που τελικά η ψυχή «μένει κάτω».

Αξίζει να σημειωθεί ότι και αυτό ακόμα το κάλεσμα που γίνεται μετά τον θάνατο προς την ψυχή, έχει τα στάδιά του. Έχει κάποια στάδια τέλος πάντων και μάλιστα, το κάλεσμα γίνεται κατ’ επανάληψιν. Το γεγονός αυτό, το γνώριζαν προφανώς αυτοί που έφτιαξαν τις τελετουργίες των θρησκειών και περιέλαβαν αυτή την πραγματικότητα στις Λειτουργίες και τα Τελετουργικά τους. Πάρτε για παράδειγμα, τα γνωστά σε όλους μας 3ήμερα, τα 9μερα και τα 40 που έχουν σαν νόημα να βοηθήσουν την διαδικασία μετάβασης της ψυχής στην άλλη πλευρά.

Οπότε, τελικά και αν έχουν γίνει κατανοητά τα ανωτέρω,

ένα ΦΑΝΤΑΣΜΑ, δεν είναι κάτι άλλο,
παρά ένας απλός άνθρωπος

που δεν έφυγε σαν ψυχή "για τον άλλο κόσμο" όταν πέθανε

και μένει "κολλημένος" εδώ στην Γή,

αναζητώντας την διάρκεια στην βίωση του (όποιου) πάθους/εμμονής του

(που αποτελεί και το πρόβλημά του).

Υπάρχουν και άλλες εικασίες για το φαινόμενο των φαντασμάτων, όπου αναφέρονται περιγραφές και άλλων οντοτήτων (πέραν των ανθρωπίνων ψυχών), αλλά θεωρώ ότι με τα παραπάνω καλύπτεται το συντριπτικό ποσοστό των περιπτώσεων εμφανίσεως φαντασμάτων.

Είναι λογικό πάντως, να μας τρομάζουν αυτά τα φαινόμενα, γιατί φανταστείτε κάποια τέτοια ψυχή να κυκλοφορεί στο σπίτι σας και να θέλει να φάει για παράδειγμα από την κουζίνα σας, ή να κυκλοφορεί στην κρεβατοκάμαρά σας και να θέλει να κοιμηθεί στο κρεβάτι σας κλπ κλπ.

Υπάρχουν όμως διάφορα «τελετουργικά εκδίωξης» αυτών των φαντασμάτων και μάλιστα κάνουν καλά τη δουλειά τους, αρκεί φυσικά να υπάρχει και ο κατάλληλος (ιερέας) να τα τελέσει και να εκστομίσει με τρόπο ορθό, τα λόγια τους.

Το θέμα δεν τελειώνει φυσικά με αυτό το κείμενο, που είναι γενικό.

Αν τώρα κάποιος ενδιαφέρεται για περισσότερα, μπορεί να με προσεγγίσει και ανάλογα με το ενδιαφέρον, μπορεί αργότερα το κείμενο να συμπληρωθεί με τα σημεία που θα φανεί ότι χρειάζονται ανάπτυξη.

Τέλος θα συστήσω το αυτονόητο: ΠΟΤΕ (μα, ποτέ!!!) δεν πρέπει να μετέχει κανείς σε στρογγυλά τραπέζια που καλούν «πνεύματα», τις γνωστές και σαν «ΣΕΑΝΣ», όπου μέσω ενδιάμεσου (μέντιουμ), ζητάει ο ενδιαφερόμενος να επικοινωνήσει με κάποιον πεθαμένο. Εννοείται ότι ο πεθαμένος που τον ενδιαφέρει έχει πάει τον «περίπατό» του από καιρό και αυτός που θα του έρθει, είναι «ένας άλλος», μια περιφερόμενη ψυχή, η οποία μάλιστα μπορεί και παρουσιάζεται… με όποιο τρόπο και όποια ταυτότητα θέλει ο ενδιαφερόμενος!!! Αυτό βασικά δεν είναι το επικίνδυνο, γιατί πέραν της εξαπάτησης, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Το επικίνδυνο είναι ότι κατά την διάρκεια της σεάνς, τα άτομα γίνονται «αγωγοί» μέσω των οποίων «η αδέσποτη ψυχή» μπορεί να εισέλθει στο ίδιο τους το σώμα!!! Ναι, μην το γελάτε καθόλου. Πώς νομίζεται ότι γίνονται οι λεγόμενες «καταλήψεις». Πάς δηλαδή στην σεάνς να μιλήσεις με κάποιο «πνεύμα» και φεύγεις με… κάποιον άλλον μέσα σου! Στο να είσαστε παρόντες σε μετακινήσεις αντικειμένων κλπ, δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα (δεν γνωρίζω να υπάρχει), αρκεί να έχετε τη στάση του θεατή.