Η Κοσμική "ζαλάδα"

Παντού γύρω μας, σε όλο το Σύμπαν, βλέπουμε σφαίρες (ήλιοι, πλανήτες κλπ) που κάνουν… κύκλους (τροχιές)!

Αλήθεια… Που είναι στον περιβάλλοντα χώρο τα τρίγωνα, τα τετράγωνα, οι ρόμβοι και τα υπόλοιπα σχήματα που ξέρουμε; Τίποτε απολύτως.

Δύο σημεία/ερωτήματα, βλέπω να υπάρχουν εδώ:
- Πώς εξηγείται αυτό;
- Τι μας ενδιαφέρει εμάς όλη αυτή η κυκλο-κατάσταση;

Στο πρώτο σημείο, θεωρώ την εξήγηση απλή και εύλογη, αρκεί να δεχτεί κανείς το ότι όλα όσα μας περιβάλλουν (και όχι αδόκιμα αποκαλούμε Σύμπαν, δηλαδή Συν+Παν)
- και αποτελούν κατάσταση Δημιουργίας κάποιου (κάποιος τα ‘φτιαξε)
- και αποσκοπούν σε κάτι (φτιάχτηκαν δηλαδή για κάποιο σκοπό)!
Εντάξει… εμένα μου φαίνεται εύλογο όλο αυτό… Δεν μπορεί το πράγμα να είναι μια κατάσταση «τίποτα… από το πουθενά… και στο κουτουρού…»

Άρα λοιπόν αφού κάποιος τα’κανε όλα αυτά, προφανώς τα’κανε… σαν και αυτόν, δηλαδή η «κυκλο-κατάσταση» που μας περιβάλλει, μαρτυράει τα σχετικά με την προσωπικότητα του Δημιουργού, η οποία έχει να κάνει με τον Κύκλο.
Προφανώς γι’ αυτό και ο κύκλος θεωρείται «το τέλειο σχήμα»!

Πάμε τώρα στο δεύτερο σημείο: εδώ είναι το θέμα μας, γιατί ως γνωστόν σαν "ανθρωπάκια" που'μαστε, «το θέμα μας, είμαστε… εμείς!».
- Τι μας ενδιαφέρει εμάς όλη αυτή η κυκλο-κατάσταση;
Μα, φυσικά, αυτή η άνευ εξαιρέσεων κατάσταση των πραγμάτων, σημαίνει πώς η λύση για κάθε απορία μας, η απάντηση είναι… ο Κύκλος!!!
Δηλαδή, η Ζωή μας… κύκλους κάνει!
Σίγουρα λοιπόν και όπως λέμε, ό,τι κάνουμε θα το ξαναβρούμε… μπροστά μας! Αν κάνουμε καλό/κακό, θα μας κάνουν καλό/κακό! Η Μέρα διαδέχεται τη νύχτα (και ό,τι σημαίνει αυτό συμβολικά). Η Γή γυρίζει (κυριολεκτικά και συμβολικά) και εν γένει, μπορεί ο καθένας μας να ζεί ίδια ή διαφορετικά πράγματα από τον άλλον, αλλά ζούμε καταστάσεις ή φάσεις που κάποια στιγμή κλείνουν τον κύκλο τους, όπως λέμε. Δηλαδή, ο κύκλος των παιδικών, εφηβικών χρόνων, ο κύκλος όλων μας των εμπειριών (από την αλητεία, μέχρι την οικογένεια, την καταξίωση κλπ)

Έτσι εξηγείται, μάλλον θα έλεγα "αποδεικνύεται" και το θέμα της επαν-ενσάρκωσης, δηλαδή το να πεθάνουμε και να ξαναγεννηθούμε πάλι, παίρνοντας και πάλι «σάρκα και οστά».

Στο επίπεδο της ανθρώπινης εξέλιξης που είμαστε, θεωρούμε την ζωή σαν μια ευθεία γραμμή. Λάθος! Στα ζωντανά πράγματα, όπως είπαμε, δεν υπάρχει "ευθεία".
Ο άνθρωπος ξεκινάει την Γήϊνη πορεία του σαν μωρό, κορυφώνεται βιολογικά στα μεσαία χρόνια του και μετά ξεκινάει την κάθοδό του προς τα γηρατειά.
Μα, αυτό είναι ένα ημικύκλιο. Κάτι σαν την πορεία του Ήλιου από την Ανατολή (γέννηση) στην Δύση (θάνατος), δηλαδή 180 μοίρες. Που είναι δηλαδή ο υπόλοιπος κύκλος; Είναι... εκεί που είναι και ο Ήλιος τα βράδια. Στο αθέατο τμήμα του κύκλου, στις άλλες 180 μοίρες ύπαρξης. Απλά, για κάποιο λόγο δεν το βλέπουμε αυτό το τμήμα, αλλά ό,τι δεν βλέπουμε (δε διανοούμαστε, δεν καταλαβαίνουμε κλπ), δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Δεν βλέπουμε με γυμνό μάτι τα εκατομμύρια γαλαξιών, αλλά αυτά υπάρχουν. Αν έχεις το κατάλληλο τηλεσκόπιο, τα βλέπεις. Αυτό είναι το θέμα μας κι εδώ. Κάποτε θα αποκτήσουμε αυτή την όραση (την εν-όραση;) και θα δούμε και την «άλλη πλευρά».

Τελικά, ολόκληρος κύκλος στην ζωή (την «πλήρη ζωή») είναι το να είσαι πχ τώρα, πές, 20, 30, 40 χρονών, να φτάσεις στο «σημείο του θανάτου» να συνεχίσεις την πορεία σου και στο αθέατο προς το παρόν τμήμα του κύκλου (της αντίστοιχης "νύχτας"-μιλώντας συμβολικά), στην συνέχεια να ξανα-γεννηθείς και να φτάσεις και πάλι στα 20, 30 ή 40.

Φτάνουν αυτά που σας είπα…
Νοιώθω πώς σαν συγγραφέας μπλογκαδόρ… έκανα τον κύκλο μου!!!