ΟΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ
Το πρώτο μεγάλο «θέμα-παγίδα» της ενότητας αυτής, είναι οι λεγόμενες «ευκαιρίες».
Δηλαδή, το να ορμάει κανείς σε μια δουλειά (είτε σαν υπάλληλος, είτε σαν επιχειρηματίας) επειδή (και μόνο) είναι «ευκαιρία».
Πόσα και πόσα παραδείγματα υπάρχουν, ατόμων (υπαλλήλων) που πάνε σε μια δουλειά, (που τελικά καταλήγει να μην τους αρέσει/ταιριάζει κλπ), επειδή «είχαν πρόταση», επειδή «θα έπαιρνε περισσότερα», «ήταν κοντά στο σπίτι τους», «είχαν ένα γνωστό εκεί» κλπ κλπ.
Πόσα και πόσα παραδείγματα υπάρχουν, επιχειρηματιών που ξεκινάνε μια επιχείρηση (που αντίστοιχα, στο τέλος φλοπάρει), επειδή «προσέλαβαν τον υπερ-υπάλληλο που θα τρέξει μόνος του τη δουλειά», «η αγορά θέλει αυτό…», «ταιριάζει με αυτό που κάνουμε» κλπ κλπ
Η ιδέα εδώ, είναι να έχει προηγουμένως οριστεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο κανείς θέλει να κινηθεί, να υπάρχει οπωσδήποτε ένας στόχος προόδου και κερδοφορίας που θα βασίζεται σε ρεαλιστικές δυνατότητες του εαυτού μας και της αγοράς (όσο πιο συγκεκριμένος μάλιστα, τόσο το καλύτερο) και προς αυτήν κατεύθυνση να αναζητηθούν οι ευκαιρίες.
Ασφαλώς και αυτοί που ήδη κάνουν κάτι τέτοιο είναι προ πολλού γνώστες αυτής της πραγματικότητας και δεν τους αφορά όλη αυτή η θεωρία, οπότε και απευθύνομαι στον κάθε ένα που αισθάνεται ότι αυτό που κάνει , δεν είναι αυτό που θα ’θελε να κάνει, δεν είναι στο στοιχείο του, χάνει χρόνο, χάνει χρήματα (αν είναι επιχειρηματίας) κλπ
Η «καλύτερη Επιχειρηματική ευκαιρία» που έχω ακούσει είναι η εξής:
«…ο Μιζαρόπουλος (ο διευθυντής της Τράπεζας) μου εγκρίνει δάνειο 100.000€, εδώ και τώρα, χωρίς καλύμματα.
Σκέψου, ρε μαλάκα, κάτι να κάνουμε…»
Αγαπητή μου Vendeta
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου διότι είμαι "παθός" και θέλω να πιστεύω και "μαθός". Είναι απίστευτο, πόσο εύκολο είναι να την πατήσει κανείς με τις ευκαιρίες, αν δεν έχεις ξεκαθαρισμένο μέσα σου τι ακριβώς θέλεις να κάνεις. Πόσο μάλιστα σε μια κοινωνία άκρως καταναλωτική όπου η ευτυχία μετριέται (δυστυχώς σχεδόν πάντα) από το πόσα (υλικά πράγματα) έχεις, τι μπορείς να αγοράσεις και γενικά με το πόσα μπορείς να ξοδέψεις.
Το θέμα της ευκαιρίας όμως είναι γενικό και αφορά όλους του τομείς της ζωής μας. Και τους επαγγελματικούς αλλά και τους βαθιά προσωπικούς (σχέσεις, οικογενειακές, φιλικές ερωτικές). Άρα το σημαντικότερο για μένα είναι να έχεις να ξοδέψεις ουσία και όχι πλούτη. Να έχεις περίσσευμα να ξοδέψεις και να επενδύσεις, στους ανθρώπους τριγύρω σου και πιστεύω (για να συνδέσω και το άρθρο σου για τον κύκλο), ότι ξοδέψεις, αυτό και θα σου επιστραφεί σαν απόλαυση (αν και μπορεί να απολαμβάνεις την ώρα που ξοδεύεις). Άρα να η ευκαιρία (και η Ροζίτα Σώκου) για να ανακαλύψουμε τις "άλλες" ευκαιρίες που περνάνε από μπροστά μας και πιθανόν δεν δίνουμε την πρέπουσα προσοχή.
Θέλω να πιστεύω (αισιόδοξος γαρ), ότι έρχεται κάποια στιγμή που τουλάχιστον καταλαβαίνουμε τι ΔΕΝ θέλουμε σίγουρα (κάτι είναι αυτό από το να είσαι εντελώς χαμένος). Αν μπορούμε να φτάσουμε μέσα μας σε τόσο μεγάλο βαθμό αυτογνωσίας για να ξέρουμε τι πραγματικά έχουμε ανάγκη να κάνουμε, τότε ήμαστε βασιλιάδες.
Υ.Γ. Συγγνώμη για τις πολλές παρενθέσεις αλλά έτσι μου βγήκε.
Η ελπίδα που εκφράζεις, το να καταφέρουμε να "...καταλαβαίνουμε τι ΔΕΝ θέλουμε...", δεν είναι και τόσο ελπίδα, γιατί είναι "τεχνική". Δηλαδή, είναι το τεχνητό θα έλεγα ταλέντο, για να φτάσεις στο σημείο να ξεχωρισεις την πραγματική ευκαιρία, μέσω αποκλιεσμών, με την αγωγή στο άτοπο. Ουσιαστικά είναι το ίδιο με το να έχεις ένα αυθεντικό ταλέντο στην διάκριση, οπότε.. προχώρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα διευκρινήσω όμως ότι η ουσία που αναφέρεις, είναι περι-ουσία (ουσία που σε περιβάλλει-αυτό σημαίνει "περιουσία") και συνεπώς, δεν την ξοδεύειες. Την επενδύεις, αλλά την "έξω-οδεύεις" (ξοδεύεις-και gamo τα νεοελληνικά μας)... Αν όμως, έχεις αποταμιεύσει ουσία ή εάν η φύση σε προίκισε με πλούτο (οποιουδήποτε τύπου), τότε δίνεις, αλλά είτε δίνεις είτε δεν δίνεις, φύση είναι κι αυτό (η δική σου φύση), οπότε δεν μιλάμε για ικανότητα, αλλά για δυνατότητα. Αυτή η δυνατότητα εν τούτοις, απέχει από την άλλη ικανότητα να διακρίνεις την πραγματική ευκαιρία. Για παράδειγμα, πές ότι έχεις χρήματα να αγοράσεις ένα σπίτι, όμως αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι θα είναι καλή αγορά (ευκαιρία), ούτε ότι θα σε ικανοποιήσει, ούτε ότι θα κρατήσεις το σπίτι κλπ.
Μήπως να κάνεις σεμινάρια αντί για μπλόγκινγκ? καλημέραααααα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα κάνω, ήδη! Πρώτα τα έκανα στον εαυτό μου (τόσα χρόνια ζωής, βλέπεις..) και τώρα τρελλαίνω τους φίλους καιτους ανυποψίαστους... διαβάτες του διαδικτύου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και συμφωνώ μαζί σου τελικά στο ότι είναι τεχνική, εντούτοις μίλησα για ελπίδα γιατί πολλές φορές μέσα στην καθημερινή ρουτίνα δεν μπορούμε να είμαστε αρκετά διαυγείς για να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε σωστά τον εγκέφαλο μας άρα και τις δυνατότητες του, ταλέντα του κ.ο.κ. Επίσης μίλησα για ελπίδα, γιατί πολλές φορές αγνοούμε την ύπαρξη κάποιου ταλέντου και κάποια στιγμή το ανακαλύπτουμε (και εκεί μπαίνει η ελπίδα που είπα στο να μην είναι και αργά).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα για το ξόδεμα που ανέφερες, έβαλα και την λέξη επενδύω για τον ίδιο ακριβώς λόγο που αναφέρεις.
Τέλος, η δυνατότητα και η ικανότητα συνυπάρχουν νομίζω. Μία από τις δυνατότητες που σου δίνονται (.. από εκεί τέλος πάντων που σου δίνονται) υπάρχει και η ικανότητα. Η ικανότητα του να αυξάνεις τις δυνατότητές σου μέσω της μόρφωσης και των εμπειριών που αποκτάς. Η ικανότητα να μπορείς να ελιχθείς και να αλλάζεις τις απόψεις σου για την ζωή όταν «πρέπει».
Αυτά και άλλα πολλά με την Φωτεινή Πιπιλή