Έχεις Σχέση;;; Έχεις Κλάση!!!

* Στις "Ανθρώπινες Σχέσεις", ο καθένας δίνει ό,τι έχει.
* Ο διάλογος πάνω στο θέμα, λέγεται "συναλλαγή".
* Ευτυχισμένες είναι οι σχέσεις που το 100% του ενός δίνεται στο 100% στον άλλον και είναι αρκετό.
* Δυστυχία παράγεται όταν η "οικονομία παροχών" της μίας πλευράς δεν είναι αποδεκτή από την άλλη.

Κανονικά, όλες αυτές οι περιγραφές, χρειάζονται ανάπτυξη σαν ξεχωριστές θεματολογίες, αν λάβουμε υπ' όψιν πόσο σημαντικά θέματα είναι όλα αυτά για τον καθ' ένα μας. Ας κάνουμε όμως οικονομία στο χρόνο μας.

Για την πρώτη διατύπωση, φαντάζομαι δεν υπάρχουν διαφωνίες: "ο καθένας δίνει ό,τι έχει". Τι άλλο θα μπορούσε να συμβαίνει δηλαδή; Να δίνεις κάτι που δεν έχεις; Η μήπως από αυτά που έχεις, αν είναι πχ 100, να δίνεις 200; Δεν γίνεται.
Κι όμως! Εδώ παίζεται το παιχνίδι του παραλογισμού στις σχέσεις. Ο καθένας ζητάει από τον άλλο "κάτι άλλο", "κάτι παραπάνω", "κάτι διαφορετικό" και ό,τι άλλο παράλογο μπορείτε να φανταστείτε... [Για να μην προσθέσω ότι, πλάθει στο μυαλό του τον άλλο με τον τρόπο που θα ήθελε να ήταν, για να πάρει έτσι αυτό ακριβώς που θα ήθελε... αλλά ας το αφήσουμε αυτό για άλλη φορά.]

Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Θα έλεγα, για 2 κυρίως λόγους: ο 1ος έχει να κάνει με τον εγωκεντρισμό του μέσου ανθρώπου, που εδώ μεταφράζεται με το ότι ο καθένας θέλει τον άλλο σαν το εαυτό του. Λέει "σου δίνω-μου δίνεις". και αφού εγώ μπορώ να δώσω αυτό, γιατί εσύ να μην μπορείς και εσύ να δώσεις το ίδιο ή το αντίστοιχο;
Μα, ναι (είναι ο αντίλογος), αλλά εσύ έχεις Χ εγώ έχω Ψ. Πώς θα γίνει σύγκριση; Εσύ πάλι, έχεις 154Χ, εγώ 87Ψ. Πως θα εξισωθούμε; Πως θα συγκριθούμε;

Η λύση εδώ είναι η κατανόηση (ποιός είναι αυτός δίπλα μας και τι μπορεί να κάνει, τι έχει κλπ). Μετά έρχεται η αποδοχή του άλλου, "έτσι όπως είναι". Αν δεν μας κάνει, τον αλλάζουμε (πόσο νομίζετε αντέχει κανείς μια άνιση σχέση;) - δεν ξεκινάμε πόλεμο (που δυστυχώς, τον ξεκινάμε...). [Από εδώ βγαίνει το "Έρωτας και άλλες Πολεμικές Τέχνες".]Έπειτα, χρειάζεται να ορίσουμε μέσα μας "τι τον θέλουμε τον άλλον"; Ποιο κενό μας κλείνει; Απαντήστε αυτό, για την τωρινή σας σχέση, εδώ και τώρα!!! Για να μην πάμε στα πιο βαθειά και ρωτήσω, "αλήθεια...χρειαζόμαστε τον όποιον άλλον;". Τα περισσότερα πράγματα τα κάνουμε από παρόρμηση και μιμητισμό προς τους γύρω μας και τα πρότυπα που αυτοί αποτελούν, όχι από ουσιαστική ανάγκη. [Καταλαβαίνετε, ελπίζω...]

Πάμε τώρα στον 2ο λόγο που μας κάνει να ζητάμε από τους άλλους πράγματα που... δεν μπορούν να δώσουν. Πρόκειται για την ενστικτώδη τάση των ανθρώπων να χρησιμοποιούν τους άλλους για να ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Μέχρι εδώ δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί αν το σκεφτείτε οι άνθρωποι σωστά κάνουν και κλείνουν τα κενά τους, χρησιμοποιώντας άλλους ανθρώπους. Ναι, αλλά όλα τα κενά, με τον ίδιο άνθρωπο; εδώ είναι η ουσία του δεύτερου προβλήματος, γιατί κανονικά θα έπρεπε να εστιαζόμαστε επάνω στον άνθρωπό μας επάνω στο 1 ή στα 2 πράγματα που πραγματικά μπορεί και θέλει να μας δώσει. Δεν το κάνουμε όμως αυτό. Αρχίζουμε, τι ωραία και καλά με ένα πράγμα (συνήθως το σέξ+1 ακόμα...) και μετά αρχίζουμε: γιατί δεν μου δίνεις και αυτό; γιατί είσαι έτσι εκεί; γιατί δεν είσαι εδώ τώρα που σε θέλω; Γιατί ρε φίλε (ρωτάω εγώ); Τόσο καιρό που δεν είχες εμένα πώς έκανες τις δουλειές σου και ποιον είχες για να σου δίνει όλα αυτά; Κανέναν; Ε, τώρα τι ζητάς από εμένα; να στα δώσω ΟΛΑ & ΕΓΩ; κάνε πέρα....

Άρα λοιπόν, μιλάμε για την ενστικτώδη τάση να χρησιμοποιούμε τους άλλους για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας σε συνδυασμό με την παράλογη επιδίωξη (ναι! το κάνουμε...) να ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΤΟΜΟ!!!! Έ, να πούμε την αλήθεια, δεν φταίμε 100% εμείς που συμβαίνει αυτό, όταν μας μαθαίνουν από μικρούς ότι πχ όταν παντρεύεσαι στο πρόσωπου του συντρόφου σου βλέπεις και την μάνα/πατέρα και τον φίλο/η και τον εραστή και κλείνεις και την πόρτα σου σε όλα όσα έκανες πρίν και αφοσιώνεσαι στην οικογένεια 100%!!! [Δεν θα το αναλύσω περισσότερο αυτό τώρα, αλλά από εκεί προέρχονται πολλά δεινά και παρανοήσεις για την ποιότητα και την υφή των σχέσεών μας.]

Πάμε τώρα στο θέμα της "συναλλαγής" των αρχικών ορισμών.Ε, εύλογα συμπεραίνει κανείς από τα προηγούμενα, ότι οι "διάλογοι" του τύπου "τι μου δίνεις-τι σου δίνω" δεν περιγράφουν σχέση, αλλά (εμπορική) συναλλαγή. Όταν πιάσεις τον εαυτό σου να κάνει λογαριασμούς.... άστο καλύτερα.... Ψάξου εσύ ο ίδιος....

Να δούμε τώρα αυτό που είπα για τις "Ευτυχισμένες σχέσεις".
Ένας από τους κανόνες είναι ο εξής: Ευτυχισμένες είναι οι σχέσεις που το 100% του ενός δίνεται στο 100% στον άλλον και είναι αρκετό. Σκέψου να ξέρω τώρα εγώ ότι εσύ "μπορείς", "έχεις τα μέσα", "έχεις τους τρόπους σου", αλλά μ' έχεις "στην απ' έξω".
Απλά αυτό, πώς θέλετε να το πούμε; ότι δεν είναι σχέση αλλά... ψιλο-παρέα, ψιλο-φιλία; Να πούμε ότι δεν υπάρχει αγάπη; Ότι κρατάς "πισινές". Άρα καταλήγουμε σε σχέση του...πισινού (με το συμπάθειο). Συνεπώς όταν έχουμε σχέση, δεν χρησιμοποιούμε μεζούρες και σταγονόμετρα.... Αλλά και το αντίθετο, όταν δούμε πώς ο άλλος δεν μπαίνει σε αυτές τις διαδικασίες.... Bingo!....εδώ μιλάμε για δύναμη, αγάπης ισοδύναμη!Ναι, αλλά εκείνο το "αρκετό" σαν προϋπόθεση....;
Αυτό είναι το "πονηρό" σημείο εδώ, γιατί όντως υπάρχουν "άνισοι συσχετισμοί" που δεν αντέχουν στον χρόνο. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα και λογικές απαιτήσεις στις σχέσεις και εάν ο ένας πχ δεν μπορεί παραδοσιακά να ανταποκρίνεται (λόγω ανεπάρκειας)....η σχέση...caput! Κρίμα...
Συνεπώς η αγάπη και η αφοσίωση είναι προαπαιτούμενο της Ευτυχίας, αλλά δεν είναι απαραίτητα... "αρκετά".

Και φτάνουμε στο τελευταίο σημείο που είναι πάνω-κάτω απόρροια των προηγούμενων: λέμε ότι δυστυχία παράγεται όταν η "οικονομία παροχών" της μίας πλευράς δεν είναι αποδεκτή από την άλλη.
Πράγματι, αν αρχίσει ο ένας να "κόβει" από τον άλλον, τι έχουμε; τσιγκουνιές, συγκρίσεις, αλλαγή συσχετισμών, δίνεται μήνυμα αλλαγής συναισθημάτων και στο τέλος αρχίζει η γκρίνια και η δυστυχία.
Βέβαια, αν αυτό γίνει αποδεκτό σαν μη αναστρέψιμη πραγματικότητα (αν πείς δηλαδή "τι έγινε; ζώ και με τα μισά"-και δεν μιλάω για χρήματα), πάλι σχέση ευτυχισμένη έχουμε.Η δυστυχία παράγεται από την μή αποδοχή.

Είναι, ρε παιδάκι μου, φοβερή τέχνη το θέμα των σχέσεων και έχει την πολυπλοκότητά του!Θέλει ανθρώπους με... Κλάση! Ανώτερα πράγματα! Ε, ναι!
Γι'αυτό και η (μαθηματική σχεδόν) εξίσωση είναι:
Έχεις σχέση;;; έχεις Κλάση!!!